Czekając na przystanku
na trasie zwanej życiem
gdzieś pomiędzy zagubieniem
i nadzieją
starając się zabrać jak najwięcej życiowych bagaży
choć miejsce powoli się kończy.
pospiesznie zabierając wszystko co da się zabrać,
a czego się nie da starając się zostawić chociaż na zdjęciach...
z mieszanymi uczuciami do innych ludzi czekających na tym samym przystanku...
trochę z zazdrością bo może
im trafiło się coś lepszego.
trochę z uśmiechem,
że jestem zazdrosna o takie rzeczy...
wysiadam na następnym przystanku....
nazywa się dzisiaj i właśnie się zaczyna

Podoba mi się, ciekawy wiersz o życiu, przemijaniu, o tym, jaki mamy do tego stosunek. Chcemy wszystko zatrzymać, zabrać ze sobą, upchnąć w torbie naszych życiowych doświadczeń. Ale nie możemy zapominać, ze każdy dzień jest inny, jest dla nas czysta kartka - zbyt często oglądając się za siebie możemy o tym zapomnieć. Pozdrawiam