Zaczęłam czytać od "Pieśni Łowcy" i jako bastetka zakochałam się. Potem przyszła kolej na "Pamięć, smutek, cierń" i do końca dobrnęłam tylko "z obowiązku". Doczytałam, bo to klasyka i znać wypada i skoro już zaczęłam to skończę. Wnerwiała mnie schematyczność, jednoznaczność postaci, dobre było dobre, złe było złe, wiadomo było co się stanie i kto jak się zachowa, yeah, ble, fuj. Chociaż momentami świetnie oddawał klimat i pamiętam tą przejmującą aurę smutku, jaka się unosiła nad pewnymi fragmentami. Dwa ostatnie tomy przeleciałam podobnie jak lektury pozytywistyczne w liceum- czytałam wyłącznie dialogi.

Schematyczność postaci u Tada jest raczej zamierzona. On świadomie wpisuje się w pewną konwencję klasycznej fantasy. Używając zużytych materiałów konstrułuje coś całkiem ciekawego. Może bez zbytniego powiewu świeżości ale za to z dobrze skonstruowaną fabułą i tym magicznym trochę melancholijnym klimatem.

offtop: Strasznie denerwuje mnie polityka wydawnicza Rebisu od dwóch lat czekam na drugi tom Marchii Cienia a oni wciąż przekładają datę premiery, ześwirować można.

Na wstępie muszę przyznać, iż z Tada Williamsa czytałem tylko "Pamięć, Smutek i Cierń" i dlatego moja wypowiedź będzie się odnosiła tylko do tej "trylogii".
Pierwszy kontakt z tym opowiadaniem miałem w wieku 15-16 lat. Nie miałem wtedy zbyt dużego doświadczenia w dziedzinie Fantasy.
Muszę niestety stwierdzić, iż ten cykl zupełnie nie nadaje się dla osób "raczkujących" w świecie Fantasy. "Pamięć, Smutek i Cierń" posiada mocno rozwleczoną fabułą i specyficzną wielowątkowością, która mnie osobiście utrudniała "wczucie się" w książkę. Zwykle nie przeszkadza mi kilka wątków w jednej książce ale Tad Williams potrafi przez kilka rozdziałów ciągnąć jeden wątek, następnie przeskoczyć na inny i przez kilka rozdziałów pisać o innych zdarzeniach, następnie znowu na jakiś czas wraca do pierwszego wątku itd. Skutkuje to niestety tym, że mimo iż książka jest bardzo ciekawa i momentami zaskakująca , to ciężko przez nią przebrnąć.

Czy pozostałe książki tego autora są pisane w podobnym stylu ?

Ja czytałam wszystko, co Wiliamsa wydano w Polsce, a najbardziej spodobała mi się chyba "Wojna Kwiatów" (chociaż inne jego książki też lubię, wszystkie mam w domu ).
Jeśli ktoś nie potrafi strawić cyklu "Inny Świat" czy "Pamięć, Smutek, Cierń", to naprawdę polecam "Pieśń Łowcy". Czyta się ją dużo łatwiej, a jest świetna, zwłaszcza dzięki pewnemu interesującemu zabiegowi - jej bohaterami są koty. Obawiam się tylko, że raczej trudno ją dostać w formie papierowej, bo niestety wydano ją w Polsce tylko raz, i to w 1994. Przy odrobinie szczęścia można trafić na nią w antykwariatach, co właśnie mi się przydarzyło

Pamiec, Smutek i Ciern przeczytalam juz bardzo dawno i wiekszosc zatarla mi sie w pamieci, ale kojarze atmosfere smutku i tajemniczosci, doskonale oddana. Poza tym, calosc, mimo ze dosc schematyczna, byla bardto plastyczna, dzialajaca na wyobraznie.
Znacznie bardziej przypadl mi do gustu Inny Swiat. Brak schematow, ogrom wyobrazni, ciekawa fabula i bohaterowie. Calosc goraco polecam, mimo rozmiarow monstrualnych, czyta sie szybko i przyjemnie.

Z Wiliamsem zetknęłam sie dość niedawno; pierwsza lektura Marchia cienia - cudo. Jak dla mnie jest on artystą w swoim fachu i już zabieram się za Wojnę kwiatów.

Edit by Rudi: Ost za spam.