"Choroba"
To się stało jakiś rok temu
Ciężko zachorowałam
Ale nie śmiertelnie, chociaż bywa tak w niektórych przypadkach
I może ja nieraz też bym chciała by mój przypadek był taki
Niestety, tak nie jest
Choroba staje sie coraz bardziej przewlekła
Najbardziej szkodzi mojemu sercu
Z dnia na dzień pozbawia go coraz to większej ilości siły
Czuję straszny ból
Bardzo się boję
Staram się o tym nie myśleć
Ale wiem że na to nie ma lekarstwa
Zostałam sama
Nikt nie umie mi pomóc
Ta choroba zabiera mi życie, ale nigdy mnie go nie pozbawi
Żyję cierpiąc
Czując jak moje serce z dnia na dzień rozrywa się na coraz mniejsze cząsteczki
Jest bezradne
Otoczone cierniami
One odbierają mu ostatnie resztki tchnienia
Co mogę zrobić?
odpowiedź jest prosta:
-Nic
Nic nie zdoła pomóc memu sercu
Jest samotne
Otoczone jedynie straszliwą męką choroby
Choroby zaklętej w nim na wieki
Choroby zwanej MIŁOŚCIĄ



Ps. Mam nadzieję że komuś sie spodoba

Nice. Tylko że to bardziej do poezji pasuje, a nie do prozy. To nie jest opowiadanie, a raczej krótka przypowieść o sercu skażonym miłością. Podoba mi się, choć jest strasznie melancholijne a ja wolę na wesoło . A masz jakieś wesołe przypowiastki?

Do Backfire: No niestety narazie nic wesołego nie mam, ale zawsze można coś wymyślić

Ciekawe, ciekawe mnie się podobało i przyznam że niespodziewałam się takiego zakończenia. Przypuszczałam, że tu zaraz jakis rak wyskoczy, AIDS lub inna nieuleczalna choroba itp a tu proszę bardzo miłe

Do ilJona: fajnie że ci sie podobało :D

Mnie też sie podobało! Tylko rzeczywiscie raczej to do Poezji podobne.
Pozatym choroba jest przewlekła ale przecież całkowicie uleczalna

Dobre i tez sie takiego zakończenia nie spodziewałem .

Edit by Obi: Widzę Twój 3 post i też się takiego spamu spodziewałem. Ostrzeżenie.

Lubię takie opowiadania, bo mają w sobie więcej znaczeń niż, gdyby się je wydłużyło. Taka proza poetycka. Można z nią robić wszystko. Może to i jednoznacznie nazywa się poezją, ale czemu nie wymieszać stylów - mały synkretyzm. Mi to nie przeszkadza.
Miłych eksperymentów.
Ps: Tyle wcześniej jest wspomnień o sercu, że zadziwiające, że nie zorientowałam się do końca, o co chodzi. Pełne zaskoczenie.

He he, naprawdę świetne. Błędów nie znalazłam więc czytało się przyjemnie. A zakończenie oczywiście najlepsze. Chociaż czy z miłości można umrzeć mogłabym się sprzeczać. Prawdopodobnie z braku odwzajemnienia. Gratuluję, poszukam jeszcze czegoś Twojego na tym forum.

jak byłam w połowie to mie sie nie podobało ale kiedy przeczytałam ostatni wers to az sie do siebie uśmiechnełam...nie spodziewałam sie tego zakończenia...jak widze to inni tez:) a jak napiszesz coś jeszcze to chętnie przecztam:)