William Szekspir, urodzony 1564, autor 40 sztuk, 154 sonetów, który za życia nie spotkał się ze zrozumieniem, a dopiero po śmierci doczekał się należnego mu miejsca – panteonu sławy. Twórca, który został przetłumaczony na wszystkie najważniejsze, nowożytne języki świata, najczęściej cytowany poeta świata ... stał się dzisiaj tematem mojej recenzji cyklu jego sonet.

Przyznam się bez bicia, że poezje trawię najłatwiej dzięki muzyce.
Sam kiedyś preferowałem głównie taką właśnie formę poznawania wierszy, dzięki Staremu Dobremu Małżeństwu, Wolnej Grupie Bukowinie, czy też wykonaniu własnemu – poezja śpiewana potrafi dotrzeć do człowieka głębiej niż samo słowo.
Któregoś dnia, trafiła w moje ręce płyta Stanisław Soyki z sonetami Shakespeare’a i opadłem na kolana. Jak zaczarowany słucham w kółko i w kółko ... nie mogło skończyć to się inaczej niż zerknięcie w oryginał, źródło.
154 sonety ujrzały światło dziennie spod pióra autora ...było więc w czym wybierać. Prawie z wypiekami na ustach, chłonąłem słowa poety, zagłębiając się dalej i dalej w świat miłości, uczuć, piękna – życia w całej okazałości.
Dawno już nie spotkałem się z tak plastycznym opisem świata. Czytelnik zagłębiając się w każde ze słów ma wrażenie, że poznaje świat co rusz na nowo. Słowo „kocham”, „tęsknie”, ale i „polityka”, „moralność” nabrały zupełnie nowego znaczenia. Choć miłość tak samo skutecznie dodaje skrzydeł, tęsknota wywołuje podobne morze łez, zdrada boli równie mocno, to nie wiem czy to realia XVII wieku, czy może geniusz poety, potrafiły wzbudzić we mnie emocje o niebo wyższe niż dzisiejsze realia odczuwania.
By o gołosłowność nie być oskarżanym, przytoczę jeden z sonetów – dzisiaj skrócić można go w dwa słowa: „Kocham Cię”, a w wtedy ...

„Jedni ród sławią, inni zręczność swoją,
Inni swe skarby, inni ciała siłę,
Inni strój modny, choć im źle go skroją,
Inni sokoły, psy i konie miłe.
I każdy jedno ma upodobanie,
Które najwięcej radości mu sprawia,
Lecz nie chcę z nimi wchodzić w porównanie,
Nad wszystko dobre, moje lepszym stawiam.
Dla mnie twa miłość lepsza, niż ród stary,
Droższa niż skarby i strojów przepychy,
Milsza niż sokół, konie i ogary.
Drwię, mając ciebie, z całej ludzkiej pychy.
Lecz wynędzniałem od tego zarazem,
Drżąc, że odejdziesz, czyniąc mnie nędzarzem.”

Wiliam Szekspir tł. Maciej Słomczyński

Zachęcam do czytania i pozdrawiam serdecznie - ghostinzion