Parę lat temu na wyjeździe zetknąłem się z książkami z serii "wechikuł czasu". Ich niezwykłość polegała na tym że jeden umownie nazwimy to "rozdział" miał kilka do kilkunastu stron w których poznawało się jakąś sytuacje, a na końcu "rozdziału" pojawiała się informacja typu:
- jeżeli postanawiasz spotkać się z kardynałem przejdź do strony 42
- jeżeli chcesz spotkać się z królem przejdź do strony 87
- keśli chcesz czekać na rozwój wypadków w zamku przejdź do strony 53
Taki sposób czytania jest bardzo ciekawy i wciągający i te książki które mi wtedy wpadły w ręce przeczytałem po kilka razy na różne sposoby. Niestety nie zapamiętałem autora i teraz nie mam punktu zaczepienia żeby odnaleźć inne książki z tej serii.
Gdybo ktoś się natknął na te książki byłbym wdzięczny za informacje o autorze.

Takie "książki" to po prostu gry paragrafowe. Całkiem ciekawa forma spędzania czasu dla jednej osoby. Jedną z lepszych stron im poświęconym jest ta: http://gryparagrafowe.webpark.pl/

Niestety nie znam autora, ale podobna konstrukcja ksiazki (chociaz nie ta sama) jest w "Grze w klasy" Julio Cortazara, stad zreszta tytul ksiazki. Polecam, szczegolnie ze wzgledu na dwa swiaty - paryskiej bohemy i intelektualistow z Buenos Aires lat 60-tych.

Z serią "Wehikuł czasu" zetknęłam się bardzo, bardzo dawno temu. Na długo o niej zapomniałam, teraz wspomnienia wracają . Pamiętam, że na jakiś czas mnie zafascynowała - można było czytać po kilka razy i zawsze trochę inną książkę . Jednak po jakimś czasie znużyły mnie. Gdyby nie wacjej, fakt ich istnienia nadal pozostawiłabym w mrokach niepamięci.

(wystarczy chwilka w necie i proszę, oto autorzy serii: http://www.biblionetka.pl/zbior_ksiazek.asp?id=895 )

"Grę w klasy" czytałam kilka razy (mimo zapewnień autora, że nie zmusza czytelników do czytania książki dwoma sposobami nie mogłam się oprzeć ). Bardzo mi się podobała (zwłaszcza "dłuższa" wersja), chociaż "skakanie" po książce wydawało mi się nieco uciążliwe. Podobnie jak loleska - polecam.

Taka konstrukcja nazywa się "hipertekst" i współcześnie (po Cortazarze) jest stosowana coraz częściej. Mam wrażenie, że autorzy próbują przenieść w świat słowa pisanego wrażenie powstające podczas obcowania z internetem, gdzie, jak mówią teoretycy z "gąszczu tekstowego świata" każdy sam składa opowieść. Ciekawe, ale wolność czytelników nie zawsze musi być przywilejem...

Pierwsze słyszę o takich książkach, nie spotkałam się jeszcze nigdy z taką forma pisania. Początkowo pomyślałam sobie, że niezbyt przyjemne jest ominięcię kilkunastu stron książki, ale faktycznie ;] przecież książki nie czyta się raz. Ciekawe jest w tym to, że można samemu wybierać co dalej w książce się zdarzy.

Oj swego czasu bardzo zaczytywałem sie w tego typu pozycje. Jednakże ich wadą było to, że ciężko było je dostać. U nas raczej mało podobnych ksiąg paragrafowych choć szczerze to nie wiem czemu. Jest to naprawdę fajna zabawa szczególnie w podróży.
lothwena seria "Wehikuł czasu" było fajne jednak bardziej przypadła mi do gustu seria "Wojownik autostrady". Postnuklearny świat był dość dobrze opisany a w odróżnieniu od "Wehikułu czasu" "Wojownik..." dysponował jeszcze bardzo uproszczoną formą karty postaci jakie wykorzystuje się w różnego typu grach RPG. Dodatkowym atutem "Wojownika..." były zagadki czego brakowało w "Wehikule...". Czasami, żeby przejść gdzieś dalej trzeba było choć trochę pogłówkować. Inną pozycją z podobnych było "I ty możesz zostać Stalowym Szczurem". Tą pozycję polecam fanom Jimiego DiGrizza. Ach zebrało mi się na wspominki.
Jakby ktoś dysponował jakimiś fajnymi paragrafówkami to proszę o kontakt. Poczytałbym je sobie znów.

"I ty mozesz zostac Stalowym Szczurem" Harrego Harrisona jest wlasnie taka ksiazka\gra. O tyle ciekawa, ze wcielasz sie w glownego bohatera jakby nie bylo kultowej serii. Na minus zapisalbym to, ze niezaleznie od obranej drogi zawsze skonczy sie w tym samym miejscu i happy endem. Niektore z opcji do wyboru to po prostu krotkie petle, gdzie wracasz w to samo miejsce, zeby wybrac "jedyna sluszna" droge;). Tak jakby po prostu autor napisal ksiazke jednoliniowa, a potem dopisal kilka alternatywnych drog, z tym ze zawsze wracasz do glownego nurtu.
Na ktoryms z konwetow sf trafilem na wydawnictwo klubowe gdzie rzeczywiscie kazda w wybranych opcji wiodla w inne miejsce, dosc zagmatwanie i ciekawie, a happy end byl jedna z bodajze 6ciu mozliwosci. Niestety nie pamietam juz tytulu i autora, to bylo pol zycia temu... Pozniej juz nie mialem do czynienia z tego typu pozycjami.

Zaciekawiliście mnie tymi książkami. Muszę pogooglać. "Gra w klasy" leży u mnie na półce, więc się zainteresuję. Ale za jakiś czas, bo teraz czytam trzy książki, więc nie chcę zaczynać czwartej

Powiem szczerze, że zaciekawiło mnie to, aczkolwiek spotkałem się już z czymś takim, z tym, że nie była to książka lecz opowiadanie. Przeglądam podaną stronę i coraz bardziej mi się to podoba

Hiperteksty, o których wspomniał pitu102, czyli utwory o zwielokrotnionych torach lektury, zatarły - co ważne - istniejącą dotąd granicę pomiędzy autorem a czytelnikiem, przenosząc punkt ciężkości z tego pierwszego na drugiego. Odbiorca hipertekstów to tzw. "czytelnik zaangażowany", który musi odkryć reguły gry rządzącej tekstem i samodzielnie je zinterpretować. Odbiorca staje się w ten sposób współtwórcą dzieła, osobą równie jak autor odpowiedzialną za jego ostateczny kształt. Ma przy tym wolność wyboru, choć istnieje niebezpieczeństwo, że wolność ta przemieni się w literacką, a raczej czytelniczą anarchię

Tak na marginesie, pierwszy utwór, który można by określić mianem hipertekstu, pochodzi - uwaga - z XVII wieku. Jest to powieść "Tristam Shandy" Laurence'a Sterne'a. W XX wieku niszczeniem jednotorowej narracji - na rzecz fabuły nieliniowej i wielowymiarowości - zajęli się postmoderniści, w tym głównie Italo Calvino, Milorad Pavić, czy tacy twórcy jak Nabokov, Cortazar, czy uwielbiany przeze mnie Borges.

Dodam również, że jedyną - a przynajmniej jedyną, o której wiem - polską powieścią noszącą znamiona hipertekstu jest "Kabaret metafizyczny" Manueli Gretkowskiej, w której dużą rolę odgrywają przypisy. Ale za dużo zdradzać nie będę, a jedynie zachęcę do lektury

Zetknęłam się z opowiadaniem paragrafowym pierwszy raz w jednym z numerów Fantasy (jak będę miała chwilkę, to poszukam i podam numer gazetki). Świetna, naprawdę przednia zabawa dla osoby, która chce trochę bardziej zidentyfikować się z głównym bohaterem. W końcu samemu układać historię a czytać ułożoną historię, to co innego. Uważam jednak, że powinno się traktować "paragrafówki" jako przerywnik w czytaniu i zabawę, nie jako nową lekturę. I jeszcze jedno - chętni niech szukają długich, naprawdę długich opowiadań/książek paragrafowych, bo w wypadku krótszych form można zakończyć zabawę nawet po 3-4 paragrafach - śmiercią bohatera. Przytłaczające...

Polecam na długie, zimowe wieczory przy kominku

Świetna rzecz, fajnieby było zrobić samemu taką grę. Bardzo Ciekawe. Może na prawdę wciągnąć a i troche emocji zafundować. Tylko że do tego trzeba mieć głowe. Współczesne gry komputerowe są dużo bardziej skomplikowane. Ale to mi się bardzo podoba.

Pierwszą grą paragrafową z którą się zetknąłem był "Dreszcz". Ta gierka została osadzona w świecie fantasy i wcielało się rolę śmiałka chcącego zdobyć skarb. Oprócz skakania między kartkami należało jeszcze rzucać kostką by sprawdzić wyniki walk. Pamiętam, że w trakcie gry znajdowało się klucze z wyrytymi na nich liczbami. W końcowych paragrafach znajdowało się szkatułę z trzema zamkami i należało zsumować liczby z trzech dowolnych, posiadanych kluczy aby ją otworzyć - dostać się do ostatniego paragrafu. Niestety wydanie, które posiadałem obarczone było błędem drukarskim i nie było możliwości zebrania odpowiedniego zestawu (wiem bo przeczytałem wszystkie paragrafy jeden po drugim ) Mimo to jeszcze nie raz wracałem do tej gry. Nieźle wciąga.

Znalazłem jej wersję internetową (trochę irytująca w działaniu) http://gra_dreszcz.republika.pl/

Kolejną tego typu pozycją, którą warto zobaczyć to "Wewnętrzne zło" czyli świat widziany oczami wampira. Bardzo ciekawa fabuła niestety po ukończeniu nie ma sensu wracać do niej podobnie gdyż już wiadomo jakie decyzje należy podjąć by ja ukończyć.

Ja się zetknęłam jedynie z "Grą w klasy" ale jak widzę wiele przede mną :)

Zawsze byłam pod wrażeniem autora, bo ułożenie takiej "gry" w sposób taki, żeby wszystko dobrze się ze sobą łączyło, pasowało a do tego było ciekawe i wciągające musi być nie lada wyzwaniem. Dla mnie to taki delikatny ukłon w stronę czytelnika, który może czytać opowieść taką, jaka mu najbardziej pasuje. Miłe to :)

Wolę książki "normalne", ale do gier paragrafowych muszę kiedyś koniecznie wrócić w wolnej chwili. Chociażby po to, żeby zmierzyć się z podawanymi tutaj tytułami i skonfrontować je z "Grą w klasy"