Gdy choć raz ujrzysz brudne niebo
Nie odwracaj wzroku - czekaj...
W nadziei na błysk diamentu.
Będziesz czekał, aż odnajdziesz swój cel.

Melancholijne skały, zewsząd kamienne ściany.
Przed tobą rozpościera się mgła zgęstniała.
Kolejna warstwa kurzu przykryła dobę.
Lecz nadal czekasz, być może znajdziesz swój cel.

Ciężka nuta samotności zmusza do zatkania uszu.
I ta woń realności zmusza do zatkania nosa.
I ten bezdźwięczny oddech zamyka usta.
Jednakże czekasz, w nadziei na odszukanie celu.

Usychasz, w bezruchu szukając pragnienia.
Otaczająca cisza wiąże myśli w mocny supeł.
Monotonność bólu przeraża twój umysł.
Czekasz, zwątpienia jeszcze nie opętały wiary w cud.


w cud...?


Spójrz! Obłoki gwałtownie rozpływają się na morzu.
Szkarłatna iskra w twym oku lśni szczęściem.
Zapach kwitnących róż przeobraża cierpienie w przyjemność.
Nadeszła radość - doczekałeś światłości.

by Nelo_Angelo

------------------------------

Happy End wczorajszego dnia
Co ciekawe, chmury faktycznie zaczęły się rozpływać po napisaniu tego wiersza

Jak to mówi się: po burzy też wychodzi słońce. Więc z każdej apatii kiedyś w końcu wychodzi się na prostą i szczęśliwszą drogę.
Podobało mi się ujęcie apatii poprzez chmurne i nieczyste niebo czyli brudne, dało mi solidne wyobrażenia. Czuję nadzieję w Twoim wierszu, mimo, że jest dość smutny,

Spleen w baśniowym wydaniu . "Kolejna warstwa kurzu przykryła dobę" - wspaniałe określenie upływającego czasu. Twoje wiersze "skrzą" się od niebanalnych metafor.

"Kamienne ściany" przywiodły mi na myśl wielkie miasto. Miliony istnień, miliony samotności w jednym miejscu. Cóż może przygnębić bardziej?? Jak zwykle ciekawie i z pomysłem:D