Środkiem tej ulicy
idę niosąc bagaż trosk
pamiętam dobrze początek mej drogi
gdy wchodziłem na nią lat kilka mając
I pamiętam staruszkę spotkaną po drodze
co staruszką nie była, ale przyjacielem
"idź zawsze przed siebie
i nie spoglądaj się nigdy wstecz"

Tak więc idę ulicą mego życia
męką mego istnienia
pod rozstrzelonym błękitem nieba
ze mną troski i wspomnienia moje
za mną... mnie już nie ma

A kiedy dojdę wreszcie
do drogi mej kresu
ciemną nocą bezgwiezdną
po cichutku... z ciemnego zaułka
niegdyś tak piękne,
teraz tak szkaradne
wyczłapią umarłe marzenia
WOŁAJĄC O ZEMSTĘ...



[Data nieznana - gdzieś na przestrzeni 2001-2003]

hmm wiersz calkiem dobry, czytajac go czulam sie jakbym tam byla. Swietne porownanie zycia czlowieka do ulicy Podoba mi sie.

opis umarłych marzeń skojarzył mi się z "Resident Evil":D Może to głupie skojarzenie ale ja to tak widzę. Ogólnie zgadzam się, że nie należy się oglądać wstecz, ale czasem jednak warto spojrzeć na dorobek życia. Trzeba tylko mieć dość determinacji i silnej woli by widok spustoszeń jakich dokonaliśmy był dla nas mobilizujący... Dość udany wiersz, pisz dalej!