Człowiek w średnim wieku i w sile wieku, bo liczący 43 lata. Jeśli do tego dodamy dobrą pracę, niezłą sytuację materialną, sukcesy w życiu osobistym, cóż więcej trzeba? Tylko żyć! Nie każdemu jednak jest to dane.
Główny bohater i jednocześnie autor tej powieści miał to wszystko, był szczęśliwy. Jego świat zawalił się, kiedy jadąc nowym BMW doznał udaru mózgu. W grudniu 1995 roku zapadł w śpiączkę, z której obudził się w styczniu. Obudził się jako inny człowiek. Dusza żyła, ciało nie...
Wzrok, słuch, powonienie, te zmysły działały, ciało słuchać nie chciało. Jedyny ruch ciała to drgająca, niczym motyl skrzydłami, powieka. Zamknięte w ciężkim skafandrze ciało i mrugający motylek...
Będąc w takim stanie Jean-Dominique Bauby, z pomocą swego opiekuna, napisał książkę. Opisuje w niej świat, w którym zrządzeniem losu przyszło mu żyć. Daje wskazówki jak żyć, by stając na krawędzi życia mieć poczucie spełnienia. W książce widzimy cierpienie, ale i siłę woli, nadzieję.
Pozostaje nam tylko refleksja nad naszym życiem. Pozostaje pytanie, czy doceniamy to co mamy? Czy potrzeba takiej tragedii, byśmy docenili zdrowie i wszelkie doczesne dobra?
Przejmująca książka, książka, która na długo pozostanie w pamięci. Co o niej sądzicie?
Niestety autor nie doczekał jej wydania, zmarł trzy dni wcześniej, 9 marca 1997 roku.

Ksiazka jest wspaniala, mysle ze malo kogo stac na tyle refleksji nad samym soba, i na tyle wewnetrznej sily. W sytuacj autora latwo popasc w melancholie i zaczac uzalac sie nad soba, a ta ksiazka jest pelna optymizmu i niesamowitej nadziei. To mogla byc kolejna ksiazka "Zachorowalem i tak mi zle", a tu glowne przeslanie to "Ja co prawda zachorowalem i za dobrze nie jest, ale jestem soba, i ty czlowieku zastanow sie czasem co robisz w zyciu".
Ostatnio widzialam rowniez film, i chociaz mialam mieszane uczucia, to musze przyznac ze rezyser wykonal swietna robote. Film jest taki jak ksiazka, co sie rzadko zdarza.

W dzisiejszych czasach temat książki może nie modny,ale niezwykle poruszający świat w niej ukazany,zatrzymuje na dłużej.Z jednej strony aż ciarki przechodzą po plecach a z drugiej strony w pozytywie i prawdziwości musli bije ukryta siła,której nie sposób się oprzeć.To może prymitywne,co napiszę ale człowiek,który według naszych miar jest niesprawny,ma uczucia i musli.Może nawet przez to ,że czas się zatrzymał widzi i prze puszcza przez umysł więcej informacji.Dla mnie ta książka jest też o tym,spojrzeć oczami drugiej osoby.