Samotnie stojąc na wodzie niczym Chrystus
Spoglądam na ten świat z całkiem innej strony
Ten świat jest mój, z resztą – żaden nie wasz
Nie potraficie go dostrzec...

Wasz świat jest ubogi, jak to ciało, które tuli się
W objęciach śmierci, Pani tegoż jeziora
Skulone wiecznie, unoszące się w nieskończoność
Niby takie normalne, a niezwykle tajemnicze
Nikt go nie podniesie, do grobu nie pochowa
Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani

Wasz świat jest jasny, niczym promień, który pada
Na srebrzystą trawę, rozgoryczoną przez księżyc
Ziele szepczące pod nosem swe ciche pieśni
Niby takie normalne, a niezwykle tajemnicze
Nikt nie wysłucha jej pieśni, zatka uszy
Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani

Wasz świat jest brzydki, jak te drzewa, które płaczą
Każde inne, każde szkaradne, po cóż je kochać?
Szlochające wiedźmy, nikomu z was nie przypadną do gustu
Niby takie normalne, a niezwykle tajemnicze
Nikt nie pocieszy prawdziwe niewiasty, skażone bólem
Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani

Jeśli możesz Naturo powiedz sama
Czyż ludzie naprawdę nie doceniają Twej urody,
Czy też zostałaś odstawiona w zapomnienie?
Przez świat zwyczajny, z pewnością
W moim świecie na zawsze pozostaniesz
Zaufaj mi...
Zaufaj...

by Nelo_Angelo

------------------------------

To jest taka mała refleksja nad sentymentem
Nie jest to łatwy utwór, ostrzegam

To przekonanie, ta pewność jest przerażająca :

"Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani"

Bardzo mi się podoba. Trzyma klimat. Nie będę ryzykował interpretacji, ale mam wrażenie, że czujesz tego bluesa

Odnośnie cytatu powyżej: Sam w sobie jest piękny, taki dosadnie prawdziwy, ale ta pewność w nim zawarta mnie zastanawia: Czy nie lepiej dzielić się swymi przeżyciami z ludźmi? Czemu pogodzić się ze ślepotą ludzkości, zamiast próbować ją uzdrowić? A może nie mówisz do wszystkich, tylko do jakiejś grupy ludzi?

bardzo podoba mi sie ten cytat "Wasz świat jest jasny, niczym promień, który pada
Na srebrzystą trawę, rozgoryczoną przez księżyc" wiersz fajny taki pelny tzn. latwo go zrozumiec chociaz pisany troche tak zawile swietny poprostu

Czytając twój wiersz, włączyłam sobie "Andrea Bocelli - Romanza", by móc odnaleźć głębię.
Świat, w którym każde z nas żyje, powinien być przez nas idealizowany, by mógł być piękniejszy i by mógł przynosić nam nowe doznania. A tylko będzie niezapomniany, gdy dostrzeżemy drobnostki, tak jak pierwsze kwiatki, budzące się do życia wiosną, wietrzyk, która muska twa twarz, gdy siedzisz przed domem, słoneczko uśmiechające się do Ciebie w chłodny dzień.
Takie refleksje wywołał we mnie twój wiersz.