Skończyłam niedawno trylogię „Mroczne Materie” Pullmana. Po obejrzeniu filmu "Złoty kompas" sądziłam, że to raczej dla młodszej młodzieży, ale jednak nie. Czytało się super i z tomu na to było rzeczywiście coraz mroczniej.
Obecnie dopadłam książkę "Cesarzowa Orchidea" Anchee Min. Jest fantastyczna. Inna kultura, obyczaje, klimat... Świetnie opowiedziana historia jednej z żon cesarza, która mimo tego, że opływa we wszelkiego rodzaju luksusy jest bardzo samotna. Książka zawiera dużo opisów zwłaszcza Zakazanego Miasta. Ciekawa jestem jak ta historia się zakończy.

Wczoraj skończyłem trylogię husycką Andrzeja Sapkowskiego. Bardzo fajna, chociaż ostatnio część miejscami trochę przynudza. Zastanawiam się nad zabraniem się za "Dziady" Mickiewicza lub "Nędzników" Wiktora Hugo.

Kolejna historyjka z cyklu niepokonanych "supermenów" z amerykańskich jednostek specjalnych. Tym razem jest to specjalna jednostka szturmowa FBI przeznaczona do uwalniania zakładników, zwana HRT.
Jak we wszystkich takich historiach dużo przemocy, niemiłosierne gnębienie głównego bohatera, skomplikowana intryga i szczęśliwe zakończenie - podobnie jak w dawnych westernach gdzie źli zostają ukarani, a dobrzy nagrodzeni. Sporo czytania bo książka ma 500 stron (a skanowania jeszcze więcej). Autorem jest David Baldacci, porównywany przez niektórych z Grishamem, a tytuł powieści: "Ten, który przeżył".

Jak zwykle czytam kilka rzeczy na raz... nie potrafię inaczej
Tym razem na na tapecie "Dom Augusty" - Majgull Axelsson i po raz kolejny "Saga o Wiedźminie"

Ja natomiast skończyłam dziś Oczy smoka Stephena Kinga i bardzo się rozczarowałam. Miałam nadzieję na kolejny mrożacy krew w żyłach horror a tu raczej coś jak bajka dla dzieci

Skończyłem cykl Pieśń lodu i ognia Martina- miesiąc trwało!- i jestem pod wrażeniem; jak dla mnie, to najlepsza ostatnio saga fantasy. W przerwach czytałem "Kochanice króla" Philippy Gregory i tu też bardzo miłe zaskoczenie, bo spodziewałem się kobiecego romansu, a to udana powieść historyczna z watkiem uczuciowym, a czasy Henryka VIII oddane interesująco. Teraz czytam "Miłość, ciekawość, prozak i wątpliwości" L. Etxebarii o trzech siostrach, które mają kłopoty ze sobą i z życiem w ogóle, a w kolejce Jonathan Carroll i "Zakochany duch".

Nadrabiam zaległosci w Starej Republice Star Wars a konkretnie Darth Bane: Droga Zagłady.

Henning Mankell - "O krok", właśnie skończyłem ją czytać.
"O krok" to kolejna powieść Mankella Henninga z cyklu, którego głównym bohaterem jest komisarz Wallander. Muszę przyznać, że nieco mnie rozczarowała. Początek nawet dosyć ciekawy, im dalej tym bardziej rozwlekła a miejscami nawet nudnawa. Myślę, że odchudzenie, tej liczącej 528 stron książki, wyszłoby jej na dobre. Jednak jest jak jest.
Tym razem komisarz Wallander musi rozwiązać tajemnice zabójstwa trojga nastolatków oraz jego kolegi, który miał mu pomóc w poprowadzeniu sprawy. Jedynym śladem łączącym te morderstwa jest fotografia pewnej kobiety. Nikt jej jednak nie zna.
Jak już powiedziałem, książkę uważam za przeciętną. Ujmę to tak, jeśli ktoś nie ma, co czytać, może spróbować "O krok".

Obecnie czytam "dudni kamień, dudni", książka nie należy do łatwych i przyjemnych, ale jak na razie jest całkiem fajna.

Aktualnie jestem w trakcie czytania rewelacyjnie napisanego (przynajmniej dla mnie) Boga Nilu, W. Smitha, a konkretnie tomu I pod tym samym tytułem, praktycznie już kończę czytać. Naprawdę jestem pod wrażeniem żywych opisów afrykańskiej przyrody i kultury oraz codziennego życia starożytnego Egiptu. Naprawdę polecam wszystkim lubiącym taką tematykę.

Pierwsza moja książka Borisa Akunina - "Fantastyka" z nowego cyklu "Gatunki" i niestety wielkie rozczarowanie. Nie wiem czy jest to imitacja Kiryła Byłyczowa, tylko że bez jego poczucia humoru czy własny styl Akunina. A może wpływ tego samego tłumacza (jeśli to ten sam)? Taka sobie historyjka o niby wpływie "Obcych" na ludzkość w celu zawładnięcia Ziemią. Tylko dlaczego w tak skomplikowany i nieudolny sposób? Obalenie komunizmu w Związku Radzieckim to "Ich" sprawa? Jelcyn współpracownikiem kosmitów? A KGB walczy w obronie ludzkości. Parodia? Ironia? Nie mogę się w tym połapać.
Spróbuję jeszcze przebrnąć przez "Książkę dla dzieci" Akunina z tego samego cyklu - może zmienię zdanie.

Ja tez tak mam:). Aktualnie zaczynam "Ucieta mowa" Konrada Staszewskiego. Ponadto jestem od roku mniej wiecej w polowie "Koranu" i od 3 tygodni za polowa "Raz w roku w Skirolawkach"- po raz kolejny:). Jeszcze dzis wieczoram albo jutro przed poludniem czeka mnie manual do Kawasaki ZZR1100, ale to inny typ lektury;P

Mam całkiem sporo rzeczy "zaczętych", które czekają przypływ lepszego humoru, czytam przeważnie po kilkanaście stron zanim odłożę książkę na drugą kupkę, znudzona. Mam przejściowe trudności ze skupieniem uwagi na dłuższy czas, co mija tylko i wyłącznie przy książkach niesamowicie wciągających.
Ale do rzeczy, panie i panowie, do rzeczy.

Jestem gdzieś w okolicach drugiego rozdziału trzeciego tomu kronik wampirzych Anne Rice czyli Królowej potępionych
Po równej setce stron najnowszej części Malazańskiej Księgi Poległych Stevena Eriksona czyli Wichru Śmierci tomu 2
W okolicach połowy bodajże książki Marcina Bruczkowskiego Zagubieni w Tokio

Chyba sięgnę po coś jeszcze, coś innego, bo osiągnęłam czytelniczy impas i zwyczajnie nie jestem w stanie skończyć trzech powyższych, przynajmniej nie na chwilę obecną.

Druga moja książka Borisa Akunina to "Książka dla dzieci" z adnotacją na okładce: "Wbrew pozorom lektura dla dorosłych" (z cyklu Gatunki) i niestety podobne rozczarowanie jak przy poprzedniej pozycji, czyli "Fantastyce". Nie jest to moim zdaniem książka dla dorosłych lecz właśnie dla starszych dzieci. Zahacza o fantastykę bo są w niej podróże w czasie (wykorzystanie "chronodziur") ale żeby szóstoklasista był główna postacią???. Przeczytałem do końca z obowiązku bo robiłem ebooka ale Akunin nie będzie na mojej liście chętnie czytanych autorów. Może zmienię zdanie po przeczytanie jakiejś pozycji z cyklu o Fandorinie.

A ja po raz n-ty czytam Potop, juz na ukonczeniu - moment, w ktorym Kmicic/Babinicz razem ze swymi Tatarami i reszta wojska przypadkiem uratowal pewna bialoglowe, ktorej cecha szczegolna jest umiejetnosc ladowania sie w klopoty

I jestem chyba jedyna osoba w moim otoczeniu, poza mama, polonistka z wyksztalcenia, ktora przeczytala to w calosci, i to kilka razy Doskonale zdaje sobie sprawe z wad zarowno pisarza jak i ksiazki, ale jest w niej pewien urok, ktory kaze mi wracac zarowno do ksiazki, jak i jej ekranizacji.