Siedzę i patrzę przed siebie
Na morze spokojnie falujące
Kiedyś byłeś tu ze mną
Pamiętam to doskonale do dziś
Stałeś na skraju klifu
Zachodzące słońce zalewało
Twą postać swym blaskiem
Wzięłam Cię wtedy za anioła
Wiem, że to śmieszne
Lecz do dziś tak myślę
Że zstąpiłeś na ziemię
Pozbawiony skrzydeł
Bez aureoli złocistej
W poszarpanych szatach
Znienawidzony przez ludzi
I inne anioły
Jedynie ja zobaczyłam to w Tobie
Wolę walki i chęć miłości
Chciałeś, by ktoś Cię przytulił
Chciałeś zaznać prawdziwego uczucia
Chciałeś znaleźć swą drugą połowę
Ale przede wszystkim
Chciałeś im udowodnić
Że wcale nie jesteś taki zły
Wiele ludzi się z takim czymś boryka
Większość rezygnuje na starcie
Przytłumieni nienawiścią
Utopieni w morzu złośliwości
Zabici przez smutek i gorycz
Ty tego nie robiłeś
Za każdym upadkiem wstawałeś
Aż któregoś dnia
Nie dałeś rady tego zrobić…
Ja Ci próbowałam pomóc
Lecz nie potrafiłam
Zawiodłam Cię przyjacielu
Teraz tego żałuję
Ale wieżę w to
Że jesteś gdzieś tam
Wznosisz się ku niebu
Na połamanych skrzydłach
O czarnych piórach
Jaśniejesz bez aureoli
Ciemnym blaskiem kosy
Białe szaty zmienione na czarne
Byłeś aniołem, prawda?
Nawet, jeżeli nie
Ja w to wierzyć będę
Do końca moich dni
A przy dniu mej śmierci
Spotkam Ciebie
I to ty zaprowadzisz mnie na drugą stronę
Upadły przyjacielu
Aniele, któryś stał się śmiercią

Bardzo do mnie przemawia ten wiersz, jest w nim zawarte dużo uczuć. Ale forma bardziej przypomina mi opowiadanie prozą albo (długą) dedykację niż wiersz. Za to końcówka o upadłym przyjacielu to już Twój mistrzowski popis=]

Też tak sądzę Pięknie zobrazowałaś (domyślam się, że jesteś płci żeńskiej "Wzięłam") uczucia. Faktycznie forma nie jest na wysokim poziomie, ale czy to ważne? Według mnie, najważniejsze są słowa i w nich tkwi siła

Nie sposób się nie zgodzić z poprzednikami - wiersz uderza piękną emocją, upadły przyjaciel wspaniale go zamyka i zostawia ślad w umyśle, ale formy nie ma zbyt wysublimowanej
Nie jest to naturalnie minus, a przerost formy nad treścią to coś zdecydowanie gorszego niż jej brak. Jednak mnie osobiście brakuje jakiegoś układu, podziału, rymów, czegoś, co sugerowałoby, że jest to wiersz Ale to moje preferencje.

Wymowa wiersza jest światna, forma już gorsza. może powinieneś nieco wydłużyć strofy niektóre ? Ogólnie fajne i licze na więcej, bo może za niedługo zmienisz sie w nowego Blake'a albo Słowackiego
Pozdrawiam i życze powodzenia

Bardzo ładny wiersz. Na początku wydawał mi sie długi, ale gdy go przeczytałem zauważyłem że zajęło mi to parę sekund. Uważam że nie powinnaś nic zmieniać. W końcu taka forma może być twoim znakiem rozpoznawczym

No tak, jeśli kolejne wiersze też będą miały dobrą treść, to możesz zaryzykować taki styl

"...A przy dniu mej śmierci
Spotkam Ciebie
I to ty zaprowadzisz mnie na drugą stronę
Upadły przyjacielu
Aniele, któryś stał się śmiercią"

Dziewczyno moja droga, znam ten przekaz dokładnie, to co czułaś ( czujesz)....niech inni piszą co chcą ale to jest forma nieskazitelna w sobie, uczucie które potrafiłaś uchwycić w wersy wiersza, po prostu szacun :)