polecam gorąco książki Josteina Gaardera, szczególnie "Przepowiednię Dżokera", "Dziewczynę z pomarańczami", "Maję" rewelacyjne, magiczne, niezapomniane. Gaarder ma niesamowitą zdolność opowiadania ciekawych (niemal bajkowych) i mądrych historii, a przy tym zmusza odbiorcę do odpowiedzi na najważniejsze w życiu pytania: po co tu jesteśmy, skąd się wzięliśmy i jaki jest cel naszego życia...

Edit by Obi: Dwa kolejne ostrzeżenia za formę i długość tej niby recenzji. I przenoszę.

Czytałam książki Gaardera jako nastolatka. Pierwszą książką był "Świat Zofii". Zafascynowała mnie. Połknęłam od razu, pamiętam jak czytałam nawet w nocy. Pomysł "książki" w "książce" był naprawdę dobry, jak z postaciami np. na jakimś opakowaniu, które trzymają to opakowanie ze swoją podobizną , trzymjaącą to opakowanie (było kiedyś takie kakao). Dla mnie jako dziecka pierwszy smak nieskończoności.

A ja polecam "Vita brevis". To opowieść o świętym Augustynie - żyjącym na przełomie IV i V w. jednym z Ojców Kościoła; opowieść o tyle niezwykła, że narratorem jest tu jego ... kochanka Floria Emilia, z którą miał nawet syna Adeodata (gwoli prawdy, jeszcze przed przejściem na chrześcijaństwo, no i osiem wieków przed wprowadzeniem w Kościele celibatu).
Ma formę listów pisanych przez Florię Emilię do Augustyna, po tym, jak opuścił ją poświęcając się (sic !) karierze kościelnej. Naprawdę warto sięgnąć po tę książkę, niezależnie od tego, ile w niej prawdy historycznej, a ile wyobraźni Gaardera.

Z "dorosłego" Gaardera polecam "Córkę dyrektora cyrku"- opowieść o człowieku, który sprzedawał pisarzom pomysły na powieści. Sam pomysł jest świetny, a wartość książki podnosi znakomity sposób wykonania. Dodam, że wewnętrzna historia ma nieco niegaarderowski charakter- zamiast łączyć wątki doprowadza bohaterów do rozwiązania tajemnicy.

Książka(kalendarz, historia listowa) w książce (powieść szkatułkowa) to znak rozpoznawczy Gaardera. Podziwiam go za to jak z dwóch, pozornie odległych fabuł potrafi skleić całość. Niestety przy którejś powieści schemat ten zaczyna być meczący- czytelnik zbyt szybko zgaduje kto jest kim i powieść zaczyna nudzić.

Uwielbiam tego autora. Wszystkie jego książki są niesamowite, przepełnione jakąś taką trudną do opisania atmosferą. Wyjątkiem może być ewentualnie "Świat Zofii", ze względu na dużą ilość wiadomości, ale i tak po przeczytaniu tej ksiażki dowiedziałąm się więcej o historii filozofii niż z jakiegokolwiek podręcznika. Gorąco polecam tego autora, a jeśli ktoś zraził się co do niego po przeczytaniu "Świata Zofii", to radzę przeczytać jeszcze jakąś inną jego książkę. Na przykład "Dziewczynę z pomarańczami"

Przeczytałem "Świat Zofii" - niesamowita książka. Po raz pierwszy poczułem że zrozumiałem to co próbowano mi wtłoczyć do głowy w szkole średniej:) Oprócz tego jeszcze "Przepowiednia Dżokera", ale nie potrafiła mnie już porwać. Kojarzyła mi się z "Alicją w krainie czarów" przez te kart chyba i miałem przez większą część książki takie poczucie wtórności. Może niesłusznie.

Szczerze mówiąc nie wiem skąd to skojarzenie. Chociaż w obu książkach karty są takim "motywem przewodnim", a bohaterami są dzieci, to jednak różnią się pod każdym innym względem. A moim zdaniem "Przepowiednia..." jest dużo lepsza od "Alicji". I z pewnością nie jest wtórna. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki Gaarder potrafi stworzyć z historii spójną i zamkniętą całość, a to właśnie widać w "Przepowiedni Dżokera" - wszystko ma w tej książce swoje miejsce, jeśli wiecie o co mi chodzi ^^'

Uwielbiam "Przepowiednie Dżokera". Pamiętam, że pożyczyła mi ją kuzynka i czytałam ją do drugiej w nocy. Pamiętam, że bardzo podobało mi się to pojawianie się "opowieści w opowieści", choć przyznam, że książka była momentami dość przewidywalna. Ale nadrobiła to bardzo ciekawą historią. I motyw z kartami też mi się bardzo podobał.
"Świat Zofii"... hmm... Może już trochę byłam za stara czytając tą książkę. To raczej książka przeznaczona dla nastolatków. Pamiętam, że czytając to myślałam, że była by to świetna podstawa zajęć z filozofii pod koniec podstawówki (dzisiejsze gimnazjum). Niestety w mało której szkole zdarzają się takie zajęcia. Ale na pewno polecam tą książkę każdemu, kto by chciał się dowiedzieć więcej na temat filozofii - niezależnie od wieku.

Bardzo lubię książki Josteina Gaardera. Czytałam "Dziewczynę z pomarańczami" i "Przepowiednię Dżokera", czyli wszystkie książki, jakie były w bibliotece tego autora. "Świat Zofii" kiedyś zaczęłam, ale jakoś nie mogłam przez tą książę przebrnąć, mimo że mi się podobała. Może kiedyś przyjdzie czas i skończę tę książkę...

Z jego książek czytałam w całości jedynie "Dziewczynę z pomarańczami", "Przepowiednia Dżokera" była jak dla mnie zbyt zagmatwana i w pewnym momencie nie wiedziałam o co chodzi i kto o tym opowiada. A i czytałam jeszcze jego książkę "W zwierciadle niejasno" bardzo fajne przemyślenia, skonstruowane w luźny sposób.

Zakochałam się w autorze po przeczytaniu "Dziewczyny z pomarańczami". Dzięki "Światowi Zofii" zainteresowałam się filozofią, a książka "W zwierciadle, niejasno" zaskoczyła mnie przemyśleniami i całkowicie innym podejściem do świata nadprzyrodzonego. Wszystkie jego książki są dla mnie niezwykłe nie tylko dlatego, że jest w nich obecna swojego rodzaju magia, ale też z powodu niezwykłej mądrości i pomysłowości. Każda z książek jest inna, zbudowany jest nowy świat, jest oryginalna i rozpoznawalna.