Dziwię się, że mało kto wspomina ten komiks, a szkoda. Narysowany został na podstawie scenariusza Neila Gaimana (tego od "Amerykańskich Bogów"), co powinno mówić samo za siebie. Komiks jest świetny i nie, nie ma tam panów w lateksach i pelerynkach - poza jedną historią, o ile sobie przypominam. Ponieważ "Sandman" to właśnie taki zbiór historii, które łączy ze sobą postać tytułowa - Dream. Czasem jest on bohaterem głównym, czasem pojawia się tylko epizodycznie. I, podobnie jak w innych książkach Gaimana, nie wszystko jest tym, czym się wydaje. Trudno mi napisać coś więcej, żeby nie spojlerować, dodam tylko, że według mnie najnormalniejszą osobą jest tam starsza siostra Snu

Widocznie mało kto spotkał sie z tym komiksem Ja na przykład nigdy o nim nie słyszałem (ale ja się tym nie interesuję ). Zapewne nie posiadasz go w formacie elektronicznym?

Posiadam całość w orginale, tzn. po angielsku, i jeśli chcesz, to wrzucę, kiedy będę miała czas

Nie lubię komiksów po polsku, a co dopiero po angielsku Nawet w stosunku do komiksów Star Wars się nie przełamałem Ale może kogoś zainteresują, więc wrzuć.

Według mnie ten komiks jest fantastyczny. Cechą charakterystyczną Gaimana jest to, że cokolwiek tworzy... jest niestandardowe, zaskakujące i... Aż brak odpowiednich słów, żeby to opisać.
W przypadku Sandmana warto wspomnieć o klimacie stworzonym między innymi przez charakterystyczny styl rysunków.

Zgadzam się z przedmówcą, cały czas towarzyszył mi ten niesamowity klimat, który tylko Gaiman umie stworzyć, no i te okładki, które zrobił Dave McKean cudo

Właściwie to dziwie się że taka posucha w tym temacie bo komiks jest naprawdę świetny i lepszy niż połowa książek jakie udało mi się przeczytać. A takie małe pytanie do autora/autorki tego tematu to czy masz może w wersji elektronicznej komiks o siostrzyczce Snu?

Może chodzi o to, że to komiks z głębią. Trochę daje do myślenia. I jak ksiżki i opowiadania Neila Gaimana bywa z nim róznie - od geniuszu, po teksty, przy których rezygnuje w połowie. Ciekawy człowiek...

Zgadza się Sandman nie jest łatwym komiksem i nie każdemu może podejść. Gaiman jest świetnym pisarzem i jego scenariusze są mocne i dające do myślenia. Inną sprawą jest kreska - mi samemu niektóre opowieści ciężko podchodziły przez kreskę właśnie. Ale co kto lubi...
A okładki McKeana to mistrzostwo samo w sobie.

Kreska jest miejscami dziwna, bo raz, że to już stersze dziełko, a dwa - komiks został stworzony przez różnych rysowników. O siostrzyczce Snu nic nie mam, w ogóle ostatnio nie mam dostępu do internetu więc raczej nic nie będę mogła wrzucic

Mam większość tomów (bodajże 13) w formie elektronicznej, po polsku. Czytałam je dość dawno, ale do tej pory nie mogę się otrząsnąć. Człowiek siedział nocami, z wypiekami na twarzy przed monitorem i czytał, nie mogąc się oderwać. Moje początki z Sandmanem były dość trudne, bo nie przypadła mi do gustu kreska (za dużo mangi...), ale po jakimś czasie ją doceniłam. Znakomicie pasowała do klimatu i fabuły komiksu, a te po prostu wbijają w fotel. Gaiman, tak jak w "Amerykańskich bogach" sięga do różnych mitologii i religii, odświeżając wszystko i łącząc w zaskakujący sposób. Piekielny triumwirat, Lucyfer, Kain i Abel, muza, Szekspir, Śmierć, Loki... Wyjątkowo smakowite zestawienie podane w bardzo ciekawy sposób. A bladą twarz Snu pamięta się do końca życia.
Największą wadą moim zdaniem jest jego maska (zawsze w myśli dodaję "przeciwgazowa"), ale na szczęście pojawia się zaledwie kilka razy. Nie umiem się nie uśmiechnąć, gdy ją widzę, a tego typu komizm nijak nie pasuje do klimatu komiksu, a w szczególności do głównego bohatera. Nie, nie żeby cała seria była ponura: po prostu uważam, że seria należy do tego typu dzieł, w którym uśmiech na twarzy czytelnika powinien pojawić się na widok wyjątkowo zgrabnego odniesienia, błyskotliwej uwagi, ciekawego pomysłu, subtelnej ironii. Sandmana się smakuje, a nie czyta w autobusie w drodze do pracy. Jest na to po prostu za dobry, za ciekawy. Jeszcze coś by nas rozproszyło i jakiś smaczek by umknął...
Polecam chyba każdemu, nawet jak ktoś nie przepada za stylem pisania Gaimana. Bo wyobraźni tego pana chyba niczego zarzucić nie można.

Komiksy absolutny dla mnie top obok Kaznodziei, jak i wszystko co wychodzi komiksowo ze scenariuszem pana Neila Gaimana. Jeśli ktoś nie widział, to gorąco polecam spoza Sandmana komiks z Gaimanowskim scenariuszem Morderstwa i Tajemnice (o śledztwie w niebie). A co do Sandmana to najmniej jednak lubię tomy z krótszymi opowiadaniami, choć niektóre są naprawdę świetne. jedno jest pewne seria Sandman ze swym niesamowitym uniwersum postaci weszła na zawsze do kanonu światowego komiksu.

Sandman to fantastyczny komiks, i o wiele lepiej czytać go w oryginale niż po polsku - Gaiman to czarodziej angielszczyzny, no i niektóre gry słów są nieprzetłumaczalne na nasze <w jednym z ostatnich tomów któryś bohater wita się bodajże z Death, Delirium, Destiny i... Dog`iem <psem Zniszczenia> przy czym ten ostatni mówi że wbrew pozorom nie należy do rodziny Po polsku nic z tego nie wyjdzie>. Sandman jest cudowny właściwie to słowo komiks jest zbyt niepoważne na to co Gaiman stworzył. Graphic Novel to dużo lepszy termin.

Uwielbiam "Sandmana". Z doświadczenia wiem, że najlepiej się czyta z podkładem dźwiękowym w wykonaniu metallici Mój ulubiony odcinek to ten, w którym Szekspir i jego trupa wystawiają "Sen nocy letniej" dla Oberona i Tytani Mój ulubiony motyw to ten, kiedy aktor grający Puka wymawia kwestie "jam to żartobliwy nocy wędrowiec", jeden z elfów (goblinów, duszków, demonów, diabli wiedzą co tam siedziało na widowni) rzuca półgłębokim "zartobliwy nocy wędrowiec?! prędzej sadystyczny, psychopatyczny morderca, zagrożenie dla zdrowia i życia!", a na to drugi elf "ciiii, Groszku, jeszcze cię Puk usłyszy". Genialny pomysł na fabułę i moja ulubiona sztuka starego, dobrego Willa w jednym. Pamiętajmy "obecne miejsce pobytu Robina Dobry Ducha nie jest znane"
A ulubiona postać to Śmierć, nastoletnia gotka od jakiegoś czasu poluje na mangę o niej, dzieło Japończyków sprzed kilku lat.

Jeśli chodzi o Śmierć to był jeszcze komiks "Death: high cost of living" stworzony przez Gaimana ale tylko o nim słyszałem, na oczy nie widziałem.
Postacią którą najbardziej lubiłem był Koryntczyk, i ten pierwotny <choć nie pierwszy> i jego następca, koszmar będący złą stroną człowieka. Choć to postać drugoplanowa to jednak był bohaterem z krwi i kości... bo lubił krew i kości... i oczy.