Paulo Coelho to brazylijski pisarz mieszkający wraz z żoną Cristiną we Francji. Najbardziej znane jego książki to: „Pielgrzym”, „Alchemik”, „ Piąta Góra”, „ Jedenaście minut”, „Czarownica z Portobello”.
W powieści „Weronika postanawia umrzeć”, tytułowa bohaterka - Weronika prowadzi spokojne życie. Życie to wydaje jej się zbyt monotonne, szare. Każdy następny dzień podobny jest do poprzedniego. Weronika uważa, że osiągnęła już wszystko, że nie czeka ją nic nowego. Wobec braku perspektyw, postanawia popełnić samobójstwo. Próba samobójstwa jest nieudana. Odratowana trafia do zakładu dla psychicznie chorych. Przebywa wśród ludzi chorych, wśród schizofreników, także wśród udających chorych, bo i tacy tam są. Zaprzyjaźnia się z Zedką, zakochuje się w młodym schizofreniku - Edgarze. Dzięki styczności z innymi pacjentami, poznaje prawdziwy, pełny smak życia. Teraz chce żyć, już inaczej, lepiej, pełniej. Teraz mogłaby żyć, niestety, kiedy zaczyna rozumieć swój błąd, okazuje się, że pozostał jej mniej więcej tydzień życia, gdyż połknięte tabletki nasenne uszkodziły komorę jej serca.
Jak zakończy się ta pasjonująca historia? Na pewno szybko, bo lekturę czyta sie jednym tchem.
Książka trzyma w napięciu do ostatnich stron. Jej zakończenie jest dość zaskakujące i jednocześnie pełne nadziei...
Autor przekazuje nam do rozważenia wiele myśli. Widzimy piękno życia, uświadamiamy sobie, że każdy człowiek pragnie żyć, że cieszy się każdym dniem, każdą godziną swego istnienia. Każdy z nas musi się zastanowić, co w życiu jest najważniejsze oraz jak należy żyć i jakich trzymać się zasad aby nasze życie było pełne, wartościowe, spełnione.
Jest to dobra, ciekawa książka. Gorąco polecam.

Książka jest fantastyczna:) Moim zdaniem może nawet najlepsza książka Coelho - z tych które przeczytałam. Głowna bohaterka jest zarazem narratorką powieści, przez co staje się czytelnikowi jeszcze bliższa. Poznajemy jej myśli, uczucia i przemianę która się w niej dokonuje podczas niesamowitego i... ryzykownego eksperymentu jej lekarza. Więcej nie zdradzę, dodam tylko tyle, że pomysł zapewniający tej książce oryginalność jest świetny. Bardzo dobrze zarysowane charaktery postaci, ciekawie prowadzony wątek, dobrze przedstawiona psychika głównej bohaterki - to atuty tej powieści. Wydaje mi się, że wielu myśli, postaw czy zdarzeń jakie dotyczą Weroniki doświadczamy we własnym życiu...

Tak, moim zdaniem to również najlepsza książka tego autora (z tych które czytałam).

Historia Weroniki jest niesamowita - poruszająca, troszkę szokująca i niesamowicie... hmmm... bliska... znana... a może pożądana?

Dla mnie jest to historia dziewczyny, która nie potrafi się odnaleźć w otaczającym ją świecie, dla której ten świat jest po prostu obcy, niezrozumiały. Stąd próba samobójcza.

I dopiero w szpitalu psychiatrycznym Weronika odnajduje samą siebie, poznaje ludzi, którzy podobnie jak ona, nie potrafili się dostosować do zewnętrznego świata. Są to ludzie, dla których obłęd jest maską, za którą chowają swoje prawdziwe uczucia, myśli, emocje - po prostu swoje prawdziwe "ja". Maską przywdziewaną, żeby się uchronić właśnie przed światem zewnętrznym, przed jego złem, trudami przed byciem zranionym - po prostu przed ludźmi. Obłęd jest wygodną wymówką - wtedy nie ma przymusu, reguł, nakazów, zakazów. Dopiero wtedy można pozwolić sobie na wszystko bez żadnych konsekwencji. Można nawet rozebrać się przed całkowitym nieznajomym.

Jest to również książka o zdobywaniu kontroli nad własnym życiem i nad sobą samym. Jak najlepiej to zrobić? Może właśnie na zimno decydując o tym, kiedy umrzeć i w jaki sposób umrzeć. Nie wątpię, że dziewczyna chciała żyć, chciała żyć tak mocno, że postanowiła odejść, popełnić samobójstwo. To był jej sposób na ucieczkę od świata, do którego nie przynależała, na zrobienie czegoś z tym faktem, na przejęcie kontroli nad własnym życiem.

Czy właśnie nie tego wszyscy chcemy? Zrzucić nasze zewnętrzne maski, wykrzyczeć to, czego świat nam nie pozwala nawet szeptem powiedzieć, zrobić to, na co mamy ogromną ochotę, ale się powstrzymujemy, bo "nie wypada"? I to jest główne pytanie tej książki - jak pogodzić reguły rządzące światem z nami samymi jako jednostkami. Czy to aby w ogóle możliwe? Historia Weroniki mówi, że tak. A co mówią nasze historie - historie poszczególnych konkretnych ludzi?

Tak, dla mnie zdecydowanie najlepsza książka Coelho.

"Weronika postanawia umrzeć" była jedną z pierwszych książek Coelho jakie wpadły mi w ręce- myślałam że po Alchemiku każda będzie już tylko gorsza- a tu zdziwienie. Początek jest dla mnie pewnym pesymistycznym marazmem, który stara się objąć całą książkę- jednak wszystko co dzieje się potem- jest tylko jego zaprzeczeniem. Właściwie to z tej książki zapamiętałam tak dobrze tylko scenę gry na fortepianie- w sali muzycznej w blasku księżyca. może dlatego że tak plastycznie sobie ją wyobraziłam. I kiedyś do niej wrócę- bo to jest książka do której się wraca- aby już z innej perspektywy spojrzeć na coś, co już wszak całkiem nieźle znamy- życie.

Książka zmierza się z fundamentalnymi aspektami życia każdego człowieka - czyli nic nowego jeśli chodzi o książki Coelho. Tutaj jednak autor skoncentrował się nad tematyką związaną z pułapkami jakie za sobą niesie monotonia, pesymizm, nuda, brak celu w życiu oraz konsekwencjach jakie owe emocje mogą spowodować. Książka emanuje dziwnym smutkiem i nostalgią, zmuszając mimowolnie czytelnika do wtopienia się w emocje będące udziałem głównej bohaterki, a emocje owe nie należą do łatwych w odbiorze. Ukazuje ograniczenia, którymi jesteśmy naznaczeni oraz obnaża niezliczone maski, jakimi posługujemy się w życiu codziennym tworząc w ten sposób świat, w kórym nie czujemy się szczęśliwi, a może jedynie trochę bardziej akceptowani i normalni.
Pomysłowo skonstruowane zakończenie bo niby to szczęśliwe i niosące nadzieję, chociaż na pewno nie jest to zakończenie wesołe i beztroskie ale zakończenia nie będę zdradzał, chociaż samo zakończenie mogłoby stanowić doskonały pomysł na następną książkę...
Książkę uważam za jedną z ciekawszych w dorobku pisarza, chociaż muszę przyznać, że większe wrażenie wywarła na żeńskiej części moich znajomych.

Myślałam, że książka będzie lepsza. Jest świetna, ale jej sława totalnie ją przewyższa. Zbyt wielki szum wkoło książki nie wpłynął pozytywnie na jej odbiór, ale możliwe, że poprostu zbyt wiele oczekiwałam. Mimo wszystko, piękna i wzruszająca. Polecam.

Coelho to pisarzyna, który lubuje się w głoszeniu pseudomądrości. Zastanawia mnie jego POPularność.

W sumie to nie są pseudomądrości - to są oczywiste mądrości, które napisane z takim patosem i egzaltacją doprowadzają niektórych czytelników do solidnego rzyga estetycznego.

Mam takie samo podejście do Coelho - Alchemika jestem w stanie jeszcze ścierpieć, ale niestety resztę nie. Aczkolwiek pisarz cieszy się sporą popularnością, więc niektórym taka konwencja odpowiada

Książka zapadająca w pamięć, niby nie za długa a tyle w niej przesłania. Niewielu twórców potrafi tak trafić w samo sedno, ukrywając przy okazji dużo więcej. Trzeba tylko czytać między wierszami, by znaleźć głębszy sens przekazu.