– Umówiliśmy się na dziesiątą, panie Nowak – nie mógł sobie darować urzędowej uwagi. Muszę jednak przyznać, że moje nazwisko wymówił bardzo poprawnie.
– Przepraszam. Te autobusy… – musiałem rzucić pierwszym usprawiedliwieniem, jakie przyszło mi do głowy.
– Doszły mnie niepokojące wieści. Mam nadzieję, że nie są prawdziwe. W innym wypadku muszę powiadomić dziekana – zgodzicie się, że doktorek powinien zakomunikować mi, co to za wieści?
– Proszę mówić jaśniej – powiedziałem tak, jakby przed chwilą mnie obrażał.
– Czy to prawda, że jest pan związany ze studentką naszej uczelni? – Kapoor przeszedł bezpośrednio do rzeczy. Myślałem, że będzie się motał, zanim złoży zręczne pytanie. A tu proszę.
– Oczywiście, że to prawda. Chyba nie sądzi pan, że Halisbury donosiłby panu o czymś, co wymyślił – tak, to była prawda i nie widziałem sensu się wypierać. A nawet jeśli nie miałem racji i był w tym sens, to podjęcie błędnej decyzji było warte zdjęcia uśmieszku z gęby Halisbury’ego. I tak, to dziewczyna nas poróżniła.
– Nie widzi pan w tym nic niewłaściwego? – Kapoor najwidoczniej nie był przyzwyczajony do takich odpowiedzi jak moja i tonu jakim jej udzieliłem.
– Zdecydowanie nic. Dziewczyna studiuje na innym wydziale. Byliśmy razem kiedy jeszcze byłem studentem. Teraz tu pracuję. Dlatego mam z nią zerwać?