I powstały wyspy nowe z oceanu głębi,
takie o jakich aniołowie marzą.
Tęczy rozciągnięte różnobarwne wstęgi
kierunek wskazują zbłąkanym żeglarzom.

Kotarą zamglonej radości okryte,
w objęciach słonecznych promieni.
Tam wzgórza miłości niezdobyte,
tam kobierzec nadziei się zieleni.

Fale morskie łzami brzegi zraszają
rozbijając się o przyjaźni skały
gdzie syreny jak posągi w ciszy trwają,
bo serce i głos za wyspę oddały.

Słowem nie opiszę tej doskonałości
trwałej i mocnej w swym istnieniu.
Oddam swą duszą tęskną w całości
by schować się w cichej wyspy cieniu...