Miłosny świt, splątany całunem chmur.
Kochliwy mit, snuty pośród wzgórz.
Namiętny brzask, odziany wiśniowym płomieniem.
Narodzin wrzask, wyczekany z utęsknieniem.

Rozpraszając mrok wczorajszej nocy,
Światłem wypełniasz nasz dzień.
Krwawa łuna zalewająca błękit
Przypomina, kim naprawdę jesteśmy

Poranny dar, wschodzącej gwiazdy na horyzoncie.
Płomienny żar, wzniesiony wysoko ku górze.
Mistyczna pieśń, niesiona wietrzną mocą .
Tajemnicza więź, na wieki razem trzymającą.

Czas, by smutny blask Księżyca pożegnał noc,
Natomiast radosny promień przywitał dzień.


[by Nelo_Angelo]
-----------------------------------------------------------------

To tak krótko o tym, jak postrzegam przyjaźń
Miłego czytania

O jejku jejku jej... Nowy wiersz! <jupi>

To tak a'propo wstępu

Pięknie postrzegasz przyjaźń moim zdaniem... Skromnym, bo skromnym ale własnym Najbardziej podoba mi się:


Przyjaciele są takim światełkiem w tunelu życia... Dobrymi duszkami, które potrafią rozświetlić ponure dni...
No dobra, bez przesadyzmu... To twój post i nie będę się poetycko rozpisywać
Wszystko pięknie, ładnie i elegancko.

Pisz, pisz i pisz jak tylko długo możesz
Może kiedyś wydasz tomik poezji a za kilka lat Twoje wiersze będą przerabiane na lekcjach j. polskiego w szkołach?
Życzę Ci tego z całego serca :*
Pozdrawiam
Ina

Ohoho, jakie docenienie!
Dziękuję za taki budujący post, naprawdę!
O wykładach poważnie przesadziłaś, Agnieszko
A tomik... kto wie? Planuję napisać coś extra w czasie Świąt (dużooo czasu, swoboda itd.) i to będzie składało się z paru utworków...
Mam nadzieję, że plany się powiodą

Jeszcze raz dzięki

Mnie również się bardzo podoba. Gratuluję oby tak dalej i życzę powodzenia