Inny wymiar otworzył mi wrota.
Wciąż czarne, mrokliwe spojrzenie.
Kruk wznoszący się ku sklepieniu nocy,
Zakrywa mi widok na srebrzyste gwiazdy.

O Panie! Opuściłem ten świat dla mroku?
Upadłem, by znów upaść tak nisko?
O Panie! Czy tego właśnie chciałem?
Zapomnienia, które mą duszę trwoży?

Stąpam po ścieżce, którą wyznaczył mi On.
Przeznaczenie, schody donikąd prowadzące.
Wędrowałem niegdyś po tych krainach.
Na dnie tego, co zwałem cierpieniem.

O Panie! Czyżbym podróżował po Zaświatach?
Jestem Twym wymarzonym wygnańcem wieczności?
O Panie! Nie zasługuję na Twą odpowiedź?
Bolącą, jak cierń Twojego Jedynego Syna?

Ciało, materia pozostała na zewnątrz
Fikcji, jakiej było moje potępione życie.
Odebrałem sobie szansę na dalsze istnienie.
Żywot, jakim mnie obdarzyłeś, pełen był cierpień.

O Panie! Dlaczego krajobraz się zmienia?
Ciemność już nie pozostanie samotna?
O Panie! Nie pytam Cię już więcej,
Moja wola do Ciebie należy.

by Nelo_Angelo




To jest ciąg dalszy "U Kresu Mąk", czyli po śmierci...

Wierzę, że odnalazleś swoją drogę przeznaczenia.A wiersz jest piękny, szkoda, że nie potrafię tak pisać jak Ty.Naprawdę podziałała mi wyobraźnia, umiesz pisać, gratuluje talentu.

"Stąpam po ścieżce, którą wyznaczył mi On.
Przeznaczenie, schody donikąd prowadzące." mnie ta tresc strasznie porusza;] cudnie piszesz twoje wiersze moglabym czytac godzinami i zatracac sie w mysli o przyszlosci o ludziach i o swiecie pieknie;[