Boże jak tu jasno!
Widzę świat... Kolejny pierwszy raz
Oślepia mnie światło...

Więc nadszedł wreszcie czas!

Jest mi jakoś lżej i łatwo,
z uderzeniem ręki,
z pierwszym krzykiem i płaczem-
odkrywam wszystkie dźwięki.

Co będzie dalej... Zobaczę..

W końcu odzyskałem wzrok,
Odkryłem na nowo zapachy
Przegoniłem z serca mrok
Smutki, troski, żale, demony i strachy...

Dźwigałem ogromny głaz
jak Syzyf bez końca...
Potem z Ikarem wraz..
Wzleciałem aż do Słońca.

Sparzyłem się, spadłem, powstałem
z popiołów...
umarłem, narodziłem się- zmartwychwstałem
wygrzebując z dołu...

Zmyłem wszystkie złe wspomnienia, całą winę...
Z radością, nie z musu-
Brudnym nożem odcinam pępowinę..

Wysiadam z autobusu...

Tchnie nadzieją od pierwszych wersów. Bardzo optymistyczny. Katharsis.
Wiesz... mógłbyc pokorespondować z forumowiczka klaudus17, jej twórczośc, choc piękna jest smutna. U ciebie natomiast jest wręcz odwrotnie. Az chce się zyć. Przeslanie Słońca, nadziei i mocy
Miło przeczytać taki wiersz po niezliczonych pesymistycznych, w dodtaku rymy żeńskie, parzyste, lecz nieprzeciętne. wyraźnie widać w Tobie bożą iskierkę;) masz u mnie plusika.

Dziękuję,... Niestety ten wiersz jest jednym z nielicznych optymistycznych z mojej "puli". Zazwyczaj po prostu są one dla mnie sposobem na zdystansowanie się od złych myśli...