Kiedy przyjdzie dzień
Że rozjaśni się cień?
Że gęsty mrok
Odstąpi nas na krok
A z niebosiężnej góry
Zleci gołąb srebrnopióry
W spowijającą nas ciszę
I na zorzy szkarłatnej napisze
Słońca gasnącymi promieniami
Niczym szczerozłotymi literami
Słowa w duszy zawarte
Z myśli mocą pióra wydarte
O jednym pragnieniu, młodzieńczym marzeniu
Wielkim cierpieniu i niespełnieniu
O śnie wiecznotrwałym, sercu niezłomnym
Pełnym nadziei, odważnym i wolnym.

Te rymy, strasznie częstochowskie. I znowu wszystko o cierpieniu i niespełnieniu na tle zorzy szkarłatnej.
Jak dla mnie zbyt patetyczne i - choć pełne wielkich słów - puste w treści.

Dziękuję za uwagi. Będę o nich pamiętać konstruując kolejny wiersz o niczym ;)
swoją drogą miło wiedziec, że nie tylko oprawa, a i treść się liczy.
Zpraszam do przeglądania i komentowania innej mojej twórczości.

stop, to nie tak, nie można pisać że to jest wiersz o niczym!
to wiersz o marzeniach i nadziei, a przecież to chyba jest w życiu najważniejsze, bo kiedy zabraknie nam marzeń co nam wtedy pozostanie?
tara, trzymaj tak dalej, glowa do góry piers do przodu i pisz kobieto o tym co w życiu najwazniejsze!!!

Rzeczywiscie ten wiersz nie jest tak do końca o niczym, niemniej pozostaje on warsztatem środków artystycznego wyrazu. Jeżeli komus odpowiada taka twórczośc, to bardzo mi miło. Prócz treści zwracam tez uwagę na oprawę (jako czytelnik), jednak jako pisarka (wierszokletka) nie aspiruję do miana drugiego mickiewicza
każdy ma w swej kolekcji utwory lepsze i gorsze. kazdy ma swoj gust i wie co mu sie podoba, a o gustach sie nie dyskutuje.
pozdrawiam wszystkich serdecznie