szlachetny
u góry szarość co łzawa
dywan złotawy na dole

próżny
piękna wszędzie biel czystości
gruba kurta niepraktyczna

naiwny
cudne odrodzenie w liściach
banalne aż serce staje

pusty
ciepłota na skórze człapie
ciepłoty narządów nie czuć

zagubiony
szukanie nieuchwytnego
łapanie siebie samego

Musiałam przeczytać dwa razy zanim zrozumiałam związek tytułu z treścią, ale może dlatego że pory roku są cztery a strof masz tu pięć ;p Podoba mi się ten wiersz. Ostatnia strofa jest bardzo dobrym zakończeniem Twojego utworu. I ciekawie dobrałeś te określenia jak "naiwny", "szlachetny" itd. Jest dobrze

hm... a o co "come on"?
wybacz zupełnie nie rozumiem wiersza, gdyby nie tytul ciężko byłoby sie domyślić, że chodzi o pory roku. rozumiem, że metafory, niedopowiedzenia, urywane zdania, ale...:
"wiedzę buduje sięz faktów, tak jak dom z kamienia,
ale zbiór faktów nie jest wiedzą, tak jak stos kamieni nie jest domem."

Tak i zlepek słów niekoniecznie jest wierszem Drogi Frastie.
Niestety ten utwór mnie nie przekonuje.

Myślę, że po prostu nie rozumiesz o co z wnim chodzi droga Taro. Poza tym każdy "zlepek słów" ma coś w sobie i może być wierszem, jeśli te słowa coś znaczą dla autora.

Frastie - nie wiem czy odbieram ten wiersz tak samo jak Ty. Ja widzę w nim smutek. Opisujesz wszystkie pory roku (bardzo ładnie) lecz to zakończenie jest po prostu smutne. Obojętnie czy jest to wiosna, lato, jesień czy zima, Ty starasz się odnaleźć siebie i związne z tym Twoje szczęście.

Po kilkukrotnym przeczytaniu wiersza uważam, że jest piękny, smutny ale jest też w nim odrobina nadziei.

Chciałabym poznać Twoją wersję. Co Ty w tym wierszu zakląłeś, bo tak na prawdę opisałam moje uczucia po przeczytaniu go i nie wiem czy tak jest czy to tylko moje "fantazje".

Życzę weny i szczęścia

Hmmmm interesujące Ja odebrałam ten wiersz nieco inaczej. Najistotniejsza jest ostatnia strofa:
"zagubiony
szukanie nieuchwytnego
łapanie siebie samego"
Jestem zmienny jak pory roku , niby ten sam, ale wciąż inny. Czasami szczęśliwy i naiwny , w wiosennym nastroju ; innym razem zmeczony i spalony żarem życia Czasami jestem jak zima, zapadam w letarg. Wciąz próbuję dowiedziec się jaki jestem, ale zagadka pozostaje nierozwikłana.

Pewnie masz rację, mouse, z tym że słowo "zagubiony" sugerowałoby jednak jakiś problem, przynajmniej brak jednoznacznej odpowiedzi.
Wiersz nie jest zły, bo coś autor chce przekazać, i to coś istotnego: coś o sobie. Może to, że jest zagadką nie tylko dla innych, ale i dla samego siebie.

Jeśli zaś chodzi o formę, to niestety, mam wrażenie, że ten i inne wiersze są fragmentami troche "niedogotowane".
W którym momencie? Jak dla mnie np. "łzawa szarość" i "ciepłota narządów" budzą ambiwalentne odczucia.

hhmmm... zainteresował mnie ten wiersz. w niektórych momentach można to odebrać że opisujesz człowieka.
Wiesz bardzo mi się podoba, ale brakuje mu w sobie tego... "czegoś".

Lecz po przeczytaniu wiersz przynajmniej 4 razy, wywnioskowałam, że jednak to "coś" jest jednak w tym wierszu. Gratuluję dobrze dobranych słow jak np. : naiwny, próżny, zagubiony, a nie jak to robią niektóży : fajny, itd. ( co bardzo mnie wkurza )
Życzę Ci żebyś pisał coraz to więcej wierszy i coraz wspanialszych, abyś się wspinał po szczeblach drabiny do sławy i zrozumienia przez wielu ludzi dla twoich wierszy

Świetny pomysł na wiersz, chodzi mi o te pory roku. Tylko moj chyba troche zbyt ścisły umysł się dziwi: czemu w wierszu jest ich 5?