Modlitwa.

Anioł poleciał
Wróci
Jutro.
Gdy zaśpiewam modlitwę
Tak wyuczoną
Tak pamiętaną.
Ojcze nasz...
Zdrowaś Mario...
Ble, ble, ble....
Czy On słucha?
Czy jest aż tak potężny aby słyszeć wszystko?
Gdy bliscy znikają nie chce słuchać.
Staje się samolubny.
Zabiera.
Nie daje.
Czy słucha?
Czy jest?
Tak?
Anioł poleciał.
Nie wiem czy wróci…
Nie wiem czy mnie to obchodzi... .

Strasznie się miotasz, człowieku! Przeczytałem wszystkie twoje zamieszczone utwory i ten komentarz jest do wszystkich razem wziętych. Miotasz się okropnie i trudno wyrozumieć, co właściwie chcesz potomnym przekazać. Wyczuwam, że potrafisz ubrać w słowa każdą ulotną myśl, ale ulotne myśli nie zawsze nadają się do utrwalania. Czasem trzeba przeczekać podły nastrój i spróbować ocenić rzeczywistość na trzeźwo i chłodnym okiem. Konkludując, nie wierzę, że rozgoryczenie i beznadzieizm, który wyłazi z tych strof, jak czarny robal spomiędzy płatków róży, jest naturalnym odbiciem twojej natury. Spróbuj napisać cokolwiek będąc w bardziej pozytywnym nastroju, a ręczę ci, że efekt będzie znakomity i lepiej przyswajalny przez czytelników.

Zgadzam się z przedmówcą. Nie chodzi tu jednak tylko o dyżurny pesymizm autora, ale o ten brak treści: co w zasadzie chcesz przekazać?
Niestety, z jednej strony to wszystko jest bardzo banalne, naiwne i schematycznie ograne, a z drugiej - chaotyczne i niedojrzale przedstawione.

Lentess bardzo dobrze to scharakteryzował: "miotasz się okropnie i trudno wyrozumieć, co właściwie chcesz potomnym przekazać".
Podpowiedź. Wszystko można streścić w jednym zdaniu: "świat jest do dupy, ludzie mnie nie rozumieją, punk's not dead"

Dużo buntu, mało treści. Kolejny przykład poezji wieku dorastania?