Czekasz na mnie
Stoisz w rogu mego świata
Przegniła wiekami
Strąkami okrywasz nagość czaszki
Szmatami przegniłe robactwem ciało
Sczerniałe zęby ukazujesz w makabrycznym uśmiechu
A krwawe łzy wypływają z twych oczu

Patrzysz na mnie uparcie
Tchniesz trupim jadem
Smrodem nieskończonego rozkładu
Strachu, bólu, okrucieństwa i zaskoczenia
Śpiewasz wrzaskiem nieskończonego cierpienia
Emanujesz blaskiem nieuniknionego
Prawdziwa Królowo Wszechrzeczy
Tańcząca Na Zgliszczach
Władczyni Królestwa Mogił

Choć kusisz poznaniem niepoznawalnego
Zaznaniem wiecznego spokoju
Odejdź
Jeszcze nie czas

Uuo... to się nazywa opis... no właśnie, wydaje mi się że śmierci, ale nie wiem czy mam rację. Ale "Przegniła wiekami" to jest po prostu świetna metafora. Ogólnie bardzo macabryczny opis poczciwej kostuchy- taka jak tu opisana nie mogłaby mnie do niczego skusić, prędzej uciekłbym gdzie pieprz rośnie:) Jak to czytam nawiedza mnie bardzo nie apetyczna wizja i mam ochotę zwymiotować. To jest genialne!

Rzeczywiście działa na wyobraźnię, masz talent. Dobrze dobrane słowa, bez przesady, idealnie pasują. Całość wiersza brzmi nieźle, trzyma się "kupy". Aż sobie go przepiszę.