Niech stanie czas

Zamilkną zegary

Niech ptaki przestaną śpiewać

I niech załkają wiewiórki na drzewach






Wyprowadźcie trumnę

W otchłań nicości

Pomyślcie nad śmiercią

Bo dzwony będą dzwonić








Niech morze zaleje ląd

A łzy zaczną parować

Niech ksiądz daje znać

A pamięć nie przestaje wibrować








Niech kończy się dzień

I zapomnienie nadejdzie

Niech czern wybleknie

a cialo spruchnieje



Ku Pamieci Piotra W. [*]

Najpierw trochę pieprzu: rażący błąd ortograficzny spruchnieje, trochę literówek wybleknie i czern. Teraz mocne, według mnie, strony wiersza: odczułem wielki smutek płynący z wiersza i usilne starania zwrócenia uwagi całego świata na śmierć bliskiej osoby. Pewnie trudno to krytykować, bo każdy kto doświadczył podobnych sytuacji czuje podobnie. Przedostatnia zwrotka, dla tych którzy się dobrze wczują i wczytają, doskonale potęguje ból i rozpacz, by ostatnia z kolei przynosiła ukojenie i zapomnienie, bo życie musi toczyć się dalej.

Tylko osoba która doświadczyła przejmującego bólu po śmierci kogoś bliskiego mogła napisać tak osobisty, przepełniony smutkiem utwór.

Moją uwagę zwróciły "dźwięki": milczące ptaki, za to łkające wiewiórki - jakież to osobliwe, by nie powiedzieć nienaturalne (I zwrotka), bijące dzwony (II zwrotka). Potem (III zwrotka) ból zostaje spotęgowany: łoskot fal morskich (morze raczej nie "zalewa" lądu stopniowo) oraz ogłuszający, wręcz otępiający dźwięk, bo "pamięć nie przestaje wibrować".

Ostatnia zwrotka to pogodzenie się z rzeczywistością, poddanie się jej, rezygnacja.

---------


Następnym razem zwróć uwagę na "orty" (nie będę o nich pisać, bo zrobił to już buczo11); one mają to do siebie, że niestety odwracają uwagę od treści, a to nie jest korzystne dla żadnego autora.