Taki trochę sadystyczny wiersz. Nie jest może najlepszy, ale tym którzy czytali podobał się. A dość ciężko ich zadowolić.


"Kochany Vlad"


Zielona dolina wśród gór wysokich...

Krew spływa na ziemię jej zielone,
Krzyk wron rozbrzmiewa wśród ciał gnijących,

Zielona dolina wśród gór wysokich...

Pale ostre sterczą okrutne,
Są na nich zwłoki w agonii,

Zielona dolina wśród gór wysokich...

Palownik Vlad napawa się widokiem,
Swego szaleństwa tak demonicznego,

Zielona dolina wśród gór wysokich...

Nie ma litości w sercu zimnym,
Na pal chętnie każdego nabija,

Zielona dolina wśród gór wysokich...

Sadyzm, zło i szaleństwo,
Są to diaboliczne dogmaty,

Zielona dolina wśród gór wysokich...

Vlad Palownik nasz ukochany,
Jest władca naszej tak wspaniałej,

Zielonej doliny wśród gór wysokich...

Temat dobry, eksploatowany w (pop)kulturze. Ale co tu jest oryginalnego, od Ciebie, Twojego? Nie znalazłem nic.
Poza tym: błędy, zła składnia, kiepska konstrukcja gramatyczna i ubogi język. Zdania - schematyczne, swoje własne kalki:

"Pale ostre sterczą okrutne,
Są na nich zwłoki w agonii"

"Sadyzm, zło i szaleństwo,
Są to diaboliczne dogmaty"

"Vlad Palownik nasz ukochany,
Jest władca naszej tak wspaniałej"


Dostrzegasz o co mi chodzi? W dużym uproszczeniu: "Jest słońce. Jest wiatr. Jest ładna pogoda" - to Twój wiersz.
Gdybyś chciał napisać dobry wiersz, wyglądało by to tak: "Świeci słońce, wieje wiatr, pogoda dopisuje".

Błędy:
"Krew spływa na ziemię jej zielone," - albo ziemie zielone, albo ziemię zieloną.
"Są na nich zwłoki w agonii," - jak zwłoki, to już po agonii.

Nie podoba mi się też systematyczne stawianie przecinków przy jednoczesnym braku sensownego kończenia zdań.