Pewnie się łudzisz widząc na ulicy dwoje kochających się ludzi
To pamiętaj mój drogi przyjacielu
Zrób coś w tym kierunku by dojść do swego celu
Zamiast patrzeć ludziom w oczy
I wciąż szukać gdzieś pomocy
Od dzisiaj lepiej weź się za siebie ostro
Byś mogła już wkrótce wreszcie wyjść na prostą
I przestań się wreszcie o wszystko obwiniać
Zacznij się wreszcie do góry wspinać
A ludzie znów będą patrzeć na Ciebie
Myśląc sobie, że czujesz się jak w niebie
Widząc szeroki uśmiech na mej twarzy
O którym oni mogą tylko pomarzyć
Bo oni też się tak kiedyś łudzili
Ale by dojść do swego celu, palcem nie ruszyli

ciekawy wiersz na temat milosci ale czy tylko milosci? raczej o ludzkim lenistwie i ich przekonaniu ze oni sa panami swiata. jedynie kilku ludzi potrafi zapytac o pomoc "zamiast patrzec ludziom w oczy" - ale rzadzko kto im odpowie na to zapytanie. w wierszu nie rozumiem dwuch ostatnich wersow. skoro ci ludzie palcem nie wuszyli to w jaki sposob do tej milosci doszli? reszta jest w pelni w porzadku

do huskowiec:
w ostatnich wersach chodzi o innych ludzi, którzy patrzą na kogoś kto "coś" zdobył. Bo tacy są ludzie zazdroszczą innym ale sami nic nie robią

Wiersz o naturze ludzkiej. Jak prosto i wygodniej w razie porażki/nieszczęścia jest nan popaść w depresję i bierność.
Użalanie się nad sobą i pretensje do świata oraz innych ludzi, którzy są szczęśliwi.
Nikt za nas nie będzie żył, nie można wiecznie wymawiać się "jestem taka biedna i zrozpaczona".
Trzeba dać szansę fortunie i ruszyć chociażby tym malutkim paluszkiem.

Dla mnie w tym wierszu milosc odgrywa role drugorzedna. To wiersz o zazdrosci, lenistwie ale takze o niskiej samoocenie i wierze w ludzkie mozliwosci : "I przestań się wreszcie o wszystko obwiniać, Zacznij się wreszcie do góry wspinać" .