Taflę senną oceanu
wiatr smagany płaczem zbudził,
w szklistych oczach huraganu
gniewu Twego nie ostudził.

Wnet uczucia swe podniosłaś
burząc chłodnych wód odmęty,
mimowolnie, znowuż oschłaś
piany falą brzeg dotknięty.

I raniony wiecznym sztormem
żegnasz się z miłości fiordem,
rozbryzgujesz gniewne wody
wiatr zaś smutnym gra akordem.

Choć zalegną ciszą bogów
dziś obdarte, liche lądy,
mego domu nie chcesz progów
tylko dziergać morskie prądy.

Po przeczytaniu Twojego wiersza mam odczucie, iż gdzieś widziałem podobny obraz. Narzuca mi się samowolnie pierwszy zeszyt komiksu: Thorgal. Bardzo mi się to podobało Uwielbiam ten klimat, trafiłeś w jeden z moich gustów szczególnie:

Dobra przyznaje ! nie lubię porównań do wody ( w sumie nie wiem dlaczego ), a jednak przebrnąłem przez te Fale i uczucie na końcu było co najmniej zadowalające. Dobry kawałek poezji