W szumie wiatru, morza, drzew
W swietle slońca, ciszy nocy
Płynie ten odwieczny śpiew
Pełen chwały, blasku, mocy

Tabun srebrnogrzywych koni
Ginie co dzień w morskiej toni
Sypiąc bursztynowe skry,
Drzew zywicznych złote łzy

I eteryczne obłoki
Po niebie bezkresnym wędrują
Baśniowe smoki
Ogniem i siarka plują

A zapach morskiego wina
Nieustannie mi przypomina
Że wciąż płynie śpiew

Że wciąż gra muzyka
Na którą czeka
Serce każdego człowieka.

Bardzo fajny wiersz. Jest w nim klimat, lekkość, odpowiednie tempo i rytm.
Jakbym czytał jakąś przygodową powieść fantasy. Ładna ilustracja, dobre zakończenie.
Podoba mi się.

Dziękuję za pozytywną opinię. Miło się ją czyta. Z pewnością zmotywuje mnie ona do tworzenia kolejnych wierszy, niekoniecznie w tym samym klimacie.
Po przeczyatniu Twoich komentarzy do obu moich wierszy wyraźnie widać, iż wystudiowane, pełne środków artystycznego wyrazu nie cieszą się powszechna aprobtą. A zatem - Niech zyje spontaniczność

Rzadko chwalę, bo rzadko mam ku temu okazję. Nie powiem - ten wiersz mnie zaskoczył, i to bardzo pozytywnie.
Oczywiście że jestem przeciwny środkom stylistycznym z minionej epoki (barok i romantyzm), które nie służą
treści wiersza. W tym przypadku odbieram Twój wiersz jako obraz, marzenie lub bajkę. Zresztą, jakbyś kiedyś
myślała nad tytułem (choś jego brak nie przeszkadza), to właśnie 'Bajka", "Marzenie" "Opowieść" czy też "Fantazja" narzuca się samoistnie.

Dość rzadko nadaję tytuły swoim utworom, ponieważ wówczas wydają mi sie one w jakiś sposób ogranicone. Jeszcze jako uczennica nie cierpiałam poezji i zgdywania "co autor miał na myśli", a zawsze związane to było w jakis sposób z tytułem. Kiedy wiec i na mnie przyszedl czas, żeby coś naskrobać, postanowiłam tworzyc proste w odbiorze i lekkie wiersze/wierszyki. Poezja, tak jak i proza, powinna byc przyjemna w odbiorze bez względu na temat o którym traktuje.

/Kto w młodości zaniedbuje muzy,
Ten stracił czas przeszły i jest stracony dla przyszłości/