Czy ktos z was mial juz stycznosc z cyklem "Symfonia wiekow" tej autorki? Z opisow zapowiada sie ciekawie ale nie zawsze zachwyt wydawcy rowna sie ciekawej tresci.

Z czystym sumieniem mogę polecić ten cykl.Barwne postacie, dobrze wykreowany świat, ciekawe i żywe dialogi. Moim zdaniem nie będziesz się nudzić czytając te powieści.

Dzieki wielkie Wlasnie zabieram sie za "Dziecko krwi"

Tak postacie barwne , świat ciekawy ale, ja lubię jak coś ma konkretne zakończenie.

Ostrzegam, że każdy następny post w tym temacie, niosący w sobie taki "ocean informacji", jak te cztery jednozdaniowce powyżej, zostanie uznany za spam, a jego autor zostanie "nagrodzony" minimum +1 ostrzeżenia.

Cykl tych książek znany jest również jako "Rapsodia" a to opis do książek:

"...Złotowłosa Bajarka Rapsodia, posiada magiczny dar kształtowania rzeczywistości... Tajemniczy asasyn Achmed, ostatni z rasy Draków, nieprzejednanych zabójców demonów... Rubaszny olbrzym Grunthor, niepokonany wojownik... Dziecko Krwi, Dziecko Ziemi i Dziecko Nieba, o których wspomina pradawne cymriańskie proroctwo. Wybrańcy, mający stawić czoło przerażającemu Fdorowi - ognistemu demonowi, dążącemu do zagłady świata. W dniu, kiedy ich drogi się krzyżują, rozpoczyna się barwna historia, pełna magii, przygód i humoru...".
Tom pierwszy ma tytuł "Rapsodia: Dziecko Krwi", drugi - "Proroctwo: Dziecko ziemii", trzeci - "Przeznaczenie: Dziecko Nieba".

Uzupełnieniem tego cyklu są dwie książki:

"Requiem za słońce" - Kontynuacja trylogii Rapsodia. Rozpoczyna się trzy lata po zakończeniu "Przeznaczenia". Przyjaźń, która połączyła Pieśniarkę Rapsodię, Achmeda, byłego asasyna, a obecnie króla bolgów i gigantycznego sierżanta-majora, osiąga apogeum w "Przeznaczeniu", epickiej opowieści o miłości i triumfie ludzkiego ducha nad kataklizmem zagrażającym całemu światu. Teraz, trzy lata później, w kraju panuje pokój. Ale na południu leży imperium, któremu po śmierci cesarzowej wdowy grozi rozpad. W powietrzu wisi krwawa wojna. Pojawia się również dawny prześladowca Rapsodii, od wieków uznawany za martwego, i zmusza ją do dokonania wyboru między nim a życiem jej nienarodzonego dziecka.

"Elegia na utraconą gwiazdę" - Smoczyca Anwyn, która przez trzy lata leżała w grobie ze skał i czarnego węgla w stanie podobnym do śmierci, zostaje uwolniona przez kataklizm, którym zakończyło się Requiem za słońce. Zdezorientowana i oszołomiona pamięta tylko dwie rzeczy: osobę, która uwięziła ją w smoczej postaci i zamknęła w grobowcu, oraz wszechogarniające pragnienie zemsty. Tymczasem Achmed, król Firbolgów, odbudowuje zniszczone królestwo, podczas gdy gildia bezlitosnych asasynów planuje pomścić śmierć swojej przywódczyni. Straszliwie zdeformowana, ale magiczna istota trafia z cyrku osobliwości do pałacu złego despoty, a ten dostrzega w niej narzędzie, dzięki któremu będzie mógł zrealizować swoje plany podboju kontynentu i przejęcia nad nim władzy.

Hmm, a na Wysylkowo jest napisane:


Mareno przy piątym tomie pokusiło pokusiło się o więcej:


Tylko jednego nie rozumiem. Joanno, masz nas za idiotów czy osoby, które nie opłaciły dostępu do Google? Wklejasz tutaj opisy i co probujesz tym osiągnąć? Ode mnie +5 za takie postępowanie - nieoznaczony cytat, czego nie znoszę, a poza tym brak jakiekolwiek treści w wiadomości, jeśli odrzucimy owe cytaty.

Pierwsze trzy tomy:Rapsodia, Proroctwo i Przeznaczenie są naprawdę niezłe. Mam do nich sentyment, bo rozpoczęły mój "romans" z fantastyką. Oryginalni bohaterowie, "średnowieczny" urok świata akcji i przede wszystkim dowcipne dialogi powodują, że lektura jest przyjemnością. Infantylność głównej bohaterki w powiązaniu z jej krwawymi przygodami tworzy interesującą mieszankę. Niestety, moim zdaniem następne części są mniej udane, tak jakby autorka dopisywała je na siłę niesiona falą sukcesu pierwotnej trylogii. Tak czy siak polecam

A mnie osobiście historia Rapsodii się nie podobała. Być może mój sąd nie jest do końca obiektywny, bo mogły mieć na niego wpływ pozycje, które poznawałem równolegle i które stały się dla mnie później kamieniami milowy w mojej drodze po literaturze fantasy. Tym niemniej historię Rapsodii uważam za mało ciekawą, głównie dlatego że nie poczułem klimatu świata, a akcja była dla mnie piekielnie przewidywalna dlatego zrezygnowałem z lektury innych tomów niż pierwszy, co jeszcze bardziej obniża obiektywizm tej oceny.

nome 1432 - osobiscie uwazam, ze wiele straciles. Co prawda ksiazka traci wiele w przekladzie ale i tak Grunthor rulez! nie wiem czy wiecie, ale na zachodzie działają nawet fankluby sierżanta-majora i cieszy się on większą popularnościa od samej Rasodii
A ja osobiście cenię ten cykl za to, ze4 niesie w sobie pewne "ciepło" i po przeczytaniu pozostawia czytelnika lepiej nastawionego do swiata - to duzy plus, jezeli chce sie odpoczac czytajac po pracy Zreszta jest to jeden z nielicznych cykli (oprocxz Honor Harrington i Mar Acomy) ktory docenila nawet moja zona - a o to naprawde trudno! Wiec podsumowujac - polecam do przeczytania w wolnej chwili.

Cyklem o Rapsodii zainteresowałam się jakiś czas temu z niezmiernie banalnego powodu. Otóż okładki do książek pani Haydon projektował mój ulubiony (ba, uwielbiany :) rysownik, Luis Royo. Natrafiwszy na coś równie atrakcyjnego wizualnie, a przy tym intrygującego jeśli chodzi o opis fabuły, zwyczajnie *nie mogłam* się powstrzymać przed zakupem. Nie mogłam, no. Nie była to zresztą ani pierwsza ani ostatnia książka nabyta przeze mnie ze względu na rzeczy równie mało związane z treścią co tytuł czy rzeczona okładka :>

O dziwo, nie rozczarowałam się czytając. Ani tyci tyci. Historia "złotowłosej Bajarki" wciągnęła mnie bez reszty i z wielką niechęcią odkładałam na półkę trzeci tom po zakończeniu czytania. Historia, aczkolwiek nieco przewidywalna (dobro zwycięży! główni bohaterowie! aghrrr!), jest urozmaicona i prowadzona nad wyraz sprawnie. Dużym plusem autorki jest jak dla mnie budowanie napięcia, niejednokrotnie podczas lektury wręcz umierałam z niecierpliwości, by poznać dalszy ciąg i upewnić się, a nie tylko przewidywać, że aby na pewno bohaterom nic się nie stało.
Sami bohaterowie stanowią kolejny mocny punkt cyklu, są interesujący, autentyczni, bywają zabawni ;) Paradoksalnie bądź nie, najsłabiej wypada w tej kategorii sama Rapsodia, wcielenie piękna i dobroci serca, słodka aż do bólu zębów i wielbiona przez wszystko, co nie jest Czarnym Charakterem. Jej towarzysze podróży, jedyni w swoim rodzaju, są pod wszelkimi względami o niebo lepsi :) Trudno mi się zdecydować, którego z nich lubię bardziej, Achmeda czy Grunthora. Nie wiem, oboje są genialni i z gatunku takich, którzy zostają w pamięci :)
Dobrze oceniam interakcje między bohaterami, zarówno głównymi jak i pobocznymi oraz generalnie bohaterów pobocznych. Trochę tych ostatnich niedostatek (no bo kogo niby mamy? Ashe, Jo, Llauron ... i chyba tyle), ale bardziej to zwraca uwagę w chwili refleksji po skończeniu cyklu niż w trakcie czytania.
Główny wątek fabularny, czyli polowanie na Tego Złego, oceniam pozytywnie, za to wątek romansowy bardziej mnie rozbawił niż wzruszył, szczerze mówiąc. Jestem zdecydowaną zwolenniczką pairingu Achmed x Rapsodia :>

Nie miałam jeszcze okazji czytać "dopisanych później" części cyklu, przyznaję, że mam mieszane uczucia jeśli chodzi o zaczynanie tychże. Boję się trochę rozwiania dobrego wrażenia, jakie zrobiła na mnie trylogia. Nie przepadam za rozgrzebywaniem w nieskończoność czegoś, co zdawało się być domkniętą całością. Z drugiej strony - jestem ciekawa. I chyba mimo wszystko ta ciekawość zwycięży.

Rapsodia ma kilka naprawdę ciekawie zarysowanych postaci tak samo główny wątek romansowy jest ciekawie zaplanowany. Z postaci od razu polubiłem Ahmeda i jego towarzysza tak samo wszystkie pieśni bojowe bolgów . Jedyną wadą tej powiesci jest dla mnie główna bohaterka, nie chodzi nawet o to że jakim cudem przez całe trzy tomy nie zauważa że wszyscy faceci się na nią slinią? Po prostu Rapsodia jest tak infantylna że detrytus to przy niej geniusz. Przynajmniej ja ją tak odebrałem. Większosc jej zachowan jest poprostu dziecinna i głupia mamy tu skrzyżowanie barbi z Conanem . na szczęscie całosc ratuje ahmed wraz z przyjacielem . pozycja jest godna przeczytania a nawet warta polecenia , ale ostrzegam ze od Rapsodi mogą rozbolec zęby.

PS. co do dodatkowych częsci to zaznajomiłem się z pierwsza z nich i nie odstawała od całosci seri więc czytało się ją całkiem przyjemnie

Sięgnęłam po tę autorkę zachęcona rekomendacją pana Sapkowskiego. Nie rozczarowałam się, choć cały cykl jest nieco nierówny i zdarzają się mielizny. Zgadzam się też,z jednym z przedmówców, że im dalej tym gorzej niestety. Nie wiem, czy zabrakło pomysłów, czy wyczerpała się formuła. Kolejne części są,moim zdaniem dużo gorsze, choć i tak trzymają pewien poziom.