Stieg Larsson i jego trylogia.
Mario Puzo i klasyka ojca chrzestnego.
Aleksander Sołżenicyn i Gułag.

Larsson jest dobry, mi przypasował mimo, że jestem kobietą.

Chociaż Philip Roth sporo pisze o kobietach (np. 'Kiedy była porządną dziewczyną'), jego literatura wydaje mi się z gruntu właśnie męska. Nie chodzi my wyłącznie o 'Kompleks Portnoya', ale takie (moje ulubione) książki, jak 'Konające zwierzę' i 'Everyman'. Chociaż powieści Rotha są moim zdaniem bardzo głębokie filozoficznie, na plan pierwszy wychodzą w nich często seks i śmierć. Paradoksalnie trudno wyobrazić sobie coś bardziej męskiego, jak starszego mężczyznę, który jeszcze pozostaje w swojej męskiej roli (głównie poprzez relacje z kobietami), a jednocześnie mierzy się z przemijaniem, chorobami, swoim nieatrakcyjnym ciałem, samotnością i śmiercią.