Wisława Szymborska. Jest nie tylko poetką ale też filozofem i mędrcem. Często w jednym jej zdaniu odnajduję coś, o czym myślę pół życia. Czytam i dziękuję, że dane są mi te zdania, klucze otwierające tyle pozamykanych drzwi. Jej wiersze niosą w sobie tyle uczuć, chwil do zastanowienia się, zadumy, oddają całą piękną duszę autorki:))))

Do wielu wierszy tej poetki często powracam. Jest niezwykle spostrzegawczą kobietą i, jak tu pisze ania9876, bardzo mądrą. Tą swoją "życiową mądrość" przekazuje nam w swoich utworach, prawda? A co do jej stylu nie będę się nawet rozwodzić, bo pani Szymborska Nagrodę Nobla za coś została. Zasłużenie zresztą...

Powiem tak ze tworczosc Pani Szymborskiej nie przemawia do mnie nijak. Moim zdaniem wiele z jej wierszy ni ma ani formy ani trescia ani nie zasluguje do miana wielkiej sztuki. Poezja powinna miec w sobie cos co faktycznie jest po czesci duchowe, madre, mistyczne i w dodatku dla czytelnika przystepne. Jest moze kilka utworow ktore sa godne uwagi reszta to jak mowie w moim przekonaniu zwykle gnioty. Jest to jednak tylko i wylacznie moja opinia z ktora nie kazdy musi sie zgodzic. Dlatego najlepiej wziac i zapoznac sie z cala tworczoscia artystki i wyciagnac swoje wnioski. Co do mojej oceny polecam jako godne uwagi prace: "Ludzie na moście", "Wszelki wypadek", "Chwila"

Dla mnie twórczość Wisławy Szymborskiej stanowi filozofię życia dojrzałej kobiety. Mądrość i emocjonalność płynąca z jej wierszy bardzo trafiają w jakąś część mojego światopoglądu, szczególnie przemawia do mnie wiersz Portret kobiecy, który oddaje, w moim mniemaniu to, jakie jesteśmy, jakie chciałybyśmy być. Może mając na przykład 40 lat, zatrzymam się nad tym wierszem i pomyślę: Czy taką jestem kobietą? Taką się stałam? Chciałabym... a tymczasem cytuję ulubiony fragment z wiersza, kto wie, może kiedyś stanie się moim zwierciadłem. Być może zobaczę w nim niezłomną kobietę, której czas nie zabrał jednak wewnętrznego piękna i delikatności.

***

Młoda, jak zwykle młoda, ciągle jeszcze młoda.
Trzyma w rękach wróbelka ze złamanym skrzydłem,
własne pieniądze na podróż daleką i długą,
tasak do mięsa, kompres i kieliszek czystej.
Dokąd tak biegnie, czy nie jest zmęczona.
Ależ nie, tylko trochę, bardzo, nic nie szkodzi.
Albo go kocha albo się uparła.
Na dobre, na niedobre i na litość boską.

A tak poza tym wierszem, zaglądałam ostatnio i polecam: Miłość od pierwszego wejrzenia... z sentymentu zeszłorocznych wspomnień, wierząc w to, że księga zdarzeń zawsze otwarta w połowie.

Do mnie twórczość Szymborskiej jak najbardziej przemawia. Proponuję wiersz "Nienawiść" - bardzo obrazowy. Podoba mi się styl pisania Szymborskiej. W moim przekonaniu nie są to "zwykłe gnioty", ale sztuka. Nie ma jakiś wielkich metafor, nad którymi trzeba myśleć pół roku. Lubie ja za to co pisze i jak pisze. jej przeszłość nie świadczy o niej samej zbyt dobrze, ale nie ujmuje to wartości artystycznej jej wierszom

Wisława Szymborska to zdecydowanie moja ulubiona poetka. Jej twórczość, mimo często spotykanego w niej sarkazmu, wnosi w moje życie wiele pozytywnej energii. Jej wiersze są dla każdego, dlatego że podejmują tematykę dnia codziennego. Moje ulubione wiersze spod jej pióra to "Wieża Babel" i "Miłość od pierwszego wejrzenia". Oby dwa przedstawiają różne oblicza miłości i oby dwa są równie prawdziwe.

Szymborską bardzo cenię. Za mądrość, kapitalny zmysł obserwacji, poczucie humoru, trzeźwość, także za niesłychanie pozytywne, humanistyczne podejście do świata i ludzi - choć często okraszone domieszką ciepłej kpiny. Sarkazmu u niej nie widzę - cała ta ironia, żart, wyśmianie, nie mają w sobie ani krztyny złośliwości. Wiele wierszy to majstersztyki aż proszące się na piedestał ulubionych - wymienię trzy: Upamiętnienie - za wrażenia estetyczne, Cebula - za przewrotność i humor, Rozmowa z kamieniem - za idealnie zgodne z moimi (tyle, że wyrażone dużo doskonalej niż kiedykolwiek bym potrafił) poglądy na temat Człowieka i Natury; śmieszności tego pierwszego i niedostępności drugiego; za genialne dostrzeżenie i nazwanie tego "zmysłu udziału", którego Człowiekowi brakuje, a którego namiastką jest wyobraźnia. Polecam gorąco.
Ale Szymborska to nie tylko 'poezja ciężkiego kalibru': oddaje się również tworzeniu limeryków i innych nonsensowno-żartobliwych utworów (lub utworków) - w książce "Rymowanki" można znaleźć takie gatunki jak 'lepieje', 'odwódki', 'moskaliki' - warto się z nimi zapoznać, bo są przezabawne Wspaniała jest także "Poczta literacka" będąca pokłosiem pracy redakcyjnej Szymborskiej zajmującej się w "Życiu Literackim" oceną twórczości czytelników. Tu dopiero mieszanina wdzięku, ciepłej ironii i fenomenalnego humoru poetki widać w pełnej krasie - klasa sama w sobie i ubaw po pachy Cytat z pamięci:
To chyba mój ulubiony wyimek z w/w dzieła

Wisława Szymborska to poetka zafascynowana losem ludzkiej jednostki, losem pojedynczego uniwersum wrzuconego w otchłań bytu, człowieka miotanego kołem historii, próbującego każdorazowo ocalić swoją tożsamość.

Szymborska zalicza się do grona moich ulubionych poetów. Uwielbiem jej wiersze, szczególnie te, które opisują zwykłe sytuacje (jak np. 'Kot w pustym mieszkaniu'). To fascynujące, że pod zwykłymi słowami może kryć się głębszy sens ludzkiego życia

Bardzo lubię twórczość Szymborskiej. Pisze ona o zwykłych ludzkich sprawach ale w przemyślany, pełen życiowego doświadczenia sposób. Czytanie jej wierszy pomaga czasem spojrzeć na własne problemy z innej perspektywy, odnależć właściwy dystans do sprawy, by móc własnymi siłami je rozwiązać. Oczywiście poezja Szymborskiej nie jest lekiem na całe zło ale naprawdę watro casem po nią sięgnąć.

Taaa... warto. Szczególnie po te wierszydła, w których opiewa Stalina.
Uważam, że Nobel dla tej pani to jedno wielkie nieporozumienie.

bardzo lubię i bardzo cenię - za niesamowitą inteligencję, spostrzegawczość, humor, ciepłą ironię, klasę i grację... Mimo mojej ogromnej sympatii dla osoby i twórczości pani Szymborskiej - wydaje mi się, że tamten Nobel powinien trafić na ręce Zbigniewa Herberta - za twórczość i za jego nieposzlakowany życiorys - Herbert Stalina nie opiewał nigdy i stawiał czytelnikom dużo wyższe wymagania.

Bardzo lubię wiersze Wisławy Szymborskiej. Cenię ją za jej styl, przemyślenia, i mądrość. Jedymi z moich ulubionych wierszy są: "Miłość od pierwszego wejrzenia" i "Nic dwa razy". W tym pierwszym Szymborska ukazuje oblicze milości - dwoje ludzi, którzy uważają, że zakochali się w sobie od pierwszego wejżenia, a tak naprawdę w przeszłości mogli się gdzieś spotkać na ulicy. W drugim uświadamia, że nic w życiu się nie powtarza, każda chwila jest inna i nalezy życ teraźniejszością a nie wspomnieniami.

Cenię Szymborską i to bardzo. To czy powinna dostać Nobla czy też nie to sprawa drugorzędna, bo wielu jest pisarzy i poetów, którzy Nobla dostali a nie przemawiają do mnie w ogóle. Szymborska natomiast przemawia bardzo często. Nie jestem wobec niej bezkrytyczna - ma wiersze, które nijak mnie do siebie nie przekonują. Ale to jest chyba w poezji najpiękniejsze - nie wszystko jest dla wszystkich i nie wszystko się musi każdemu podobać tylko dlatego, że to "kanon"
Odczuwam jej poezję jako taką bardzo esencjonalną i niosącą w sobie dużo takiej życiowej mądrości.

Najbardziej podoba mi się wiersz "Nic dwa razy" niby lekki ale tak naprawdę skrywa w sobie bardzo ważna współcześnie interpretację o ludzkim przemijaniu i ludzkich uczuciach o braku czasu. W ogóle Szymborska jest chyba ostatnią żyjącą gwiazdą polskiej literatury stąd też bardzo zasłużona dla niej nagroda nobla.