Bohater znany Wam już z "Szeptów zebranych" ma ważne zadanie - uleczyć z opętania pewną małą dziewczynkę. Czy mu się uda? Być może przekonacie się, czytając pierwszą część opowiadania "Szepty i podszepty".

Szepty i poszepty

Dziewczynka oddychała płytko i nieregularnie. Pan Tomasz - ojciec cierpiącej Andżeliki - pochylał się nad szpitalnym łóżkiem. Wszedł lekarz.
- Co jej jest? - zapytał pan Tomasz.
Lekarz poprawił stetoskop.
- Mała ma wysoką gorączkę. Majaczy.
- Co jej właściwie jest? - roztrzęsiony pan Tomasz chwycił lekarza za ramię. Ten odwrócił się.
- Prawdę mówiąc - nie wiemy. Andżelika zachowuje się jakby miała febrę. Ale to nie febra, jestem pewien.
Pan Tomasz opuścił głowę.
- To moje jedyne dziecko. Odkąd odeszła jej matka, mam tylko ją. Niech pan coś zrobi. Proszę.

***

Siedmioletni Mędrzec podszedł do pana Tomasza. Wyczuwał w tym pomieszczeniu dwie niesamowicie silne aury. Blada poświata otaczała leżące na szpitalnym łóżku dziecko, którego dusza rozpaczliwie szamotała się w walce o życie. Aura siedzącego przy niej mężczyzny promieniowała strachem i poczuciem winy.
Było jednak coś jeszcze...
Coś nieuchwytnego. Siła promieniująca mrokiem. Mrokiem, który skupiał się na małej dziewczynce.
Mędrzec wszedł do sali. Pan Tomasz obejrzał się.
- Chyba pomyliłeś sale - zauważył z roztargnieniem. Siedział na taborecie, blisko łóżka.
Mędrzec podszedł do Andżeliki.
- Jest chora. Bardzo chora. To moja jedyna córka - powiedział pan Tomasz. Nie wiedział czemu mówi to chłopcu w krótkich spodenkach i koszulką z Myszką Miki, ale czuł, że musi uzewnętrznić swoje uczucia - Nie mogę jej stracić. Zrobiłem wszystko, co mogłem.
Mędrzec odwrócił się gwałtownie w jego stronę.
- A próbował pan się modlić? - zapytał.
- Modlić? - pan Tomasz zawahał się - Ja nie wierzę w Boga. A poza tym - co Andżelice może pomóc moja modlitwa?
- Jeśli nie jej, to panu.
- Jak?!
Mędrzec popatrzył w oczy panu Tomaszowi.
- Gdy już się pan pomodli - powiedział powoli - wtedy będzie pan pewien, że zrobił już absolutnie wszystko, co mógł.

***

- Ta dziewczyna - powiedziałem - Ona nie miała Anioła Stróża. A przecież każdy ma Anioła.
Risaldo zdjął T-Shrit i wskoczył do jeziora. po chwili wynurzył się, chapiąc wodą na wszystkie strony.
- Chodź popływać! - zawołał machając ręką. Usiadłem na skale, nieopodal brzegu.
- Jakoś nie mam ochoty.
Anioł podpłynął do mnie.
- Ciągle cię to męczy - zauważył - No dobra, powiem ci. Jeśli człowiek przeklnie Boga i odrzuci chrzest, który przyjął, jego Anioł zapada w sen. Sen pełen złych snów, koszmarów i ponurych majaków. Budzi się dopiero w chwili śmierci, albo nawrócenia człowieka. Coś takiego, to najgorsze, co może spotkać Anioła.
- Tamta dziewczyna nie wyglądała na bluźniercę - zauważyłem. Risaldo spojrzał na mnie spod oka.
- Nie wszystko jest takim, jakim się wydaje. Czy ja - na ten przykład - wyglądam i zachowuję się jak Anioł?
Musiałem zaprzeczyć.
- No widzisz - zaśmiał się Risaldo. Wyszedł z wody i włożył na wilgotne ciało jasnoszarą koszulkę. Położył się na trawie, podkładając splecione dłonie pod głowę i odetchnął z zadowoleniem.
Pochyliłem się i objąłem ramionami kolana.
- No już, nie zadręczaj się tak tym - usłyszałem za sobą. Risaldo wsparł się na łokciach. W ustach trzymał źdźbło trawy.

***

Lekarz niemal siłą musiał usunąć z sali pana Tomasza.
- Siedzi pan przy małej ponad piętnaście godzin - wyjaśnił - jeśli pan tu zasłabnie, to na pewno nie pomoże to córce. Proszę iść do domu i się przespać. Andżelika jest tu pod stałą opieką.
Kiedy trzasnęły drzwi, Mędrzec wyszedł na korytarz. Nim podejmie jakiekolwiek działania, musi nieco rozeznać się w sytuacji.
Cicho otworzył drzwi i wszedł się do sali. Leżąca na łóżku dziewczynka walczyła z czymś, co mogła dojrzeć tylko ona.
Mędrzec zamknął oczy. Delikatnie dotknął umysłu chorej.
Zabiję...
Uciekaj...
Zabiję!
Mędrzec otworzył oczy i gwałtownie cofnął się o krok.
Demon, pomyślał. Dał o sobie znać. Pokazał, co potrafi. Pokazał, że może zabić to dziecko.
Podszedł bliżej łóżka. Na twarzy Andżeliki pojawił się delikatny grymas. Nadal oddychała szybko i nieregularnie.
- Opuść to dziecko - powiedział cicho chłopiec. Przez ciało chorej przebiegł spazm.
- Nie mi się z tobą mierzyć - przyznał niechętnie - Ale jest ktoś... - zamilkł.
Popatrzył na twarz Andżeliki.
- Jest ktoś - powtórzył i wymknął się z sali.

***

- Risaldo?
- Mhm?
- Skąd mam wiedzieć, że Bóg naprawdę istnieje?
Anioł zamyślił się.
- Chodź! - powiedział, chwytając mnie za rękę - Pokażę ci.
W ułamku chwili przenieśliśmy się w sam środek gwarnego miasta. Ludzie, samochody, głośniki radiowe tworzyły przedziwny, lecz doskonale mi znany puls ulicy.
Mój Anioł Stróż zdawał się czegoś szukać - rozglądał się na boki, potrącał ludzi nie mówiąc im nawet "Przepraszam!". Wyjątkowo nieanielskie zachowanie. Do tego cały czas trzymał mnie za rękę, przez co zirytowane spojrzenia - i nie tylko spojrzenia - skupiały się głównie na mnie. Właśnie miałem poskarżyć, gdy Risaldo gwałtownie wypchnął mnie przed siebie.
- Tu jest Bóg - usłyszałem jego głos.
Rozejrzałem się zaciekawiony. Znaleźliśmy się na niedużym, średnio zadbanym osiedlu. Paru wyrostków kopało piłę. Na jednym z balkonów - tych nieestetycznych, betonowych brył, które wyrastały z bloków, na podobieństwo zaczepnie wysuniętej dolnej szczęki.
- Gdzie? - zapytałem, rozglądając się wokół. W odpowiedzi, Risaldo wskazał dłonią na parę siedzących na ławce staruszków.
Nic dziwnego, że wcześniej ich nie zauważył - byli tak szarzy i pospolici, że niemal niewidzialni. Przyjrzałem im się uważniej.
Staruszkowie patrzyli na siebie. W ich oczach była najczystsza miłość - miłość do świata, Boga a nade wszystko - do siebie nawzajem. Miłość nie skażona cynizmem, złem i nienawiścią, jaką widziałem już w tak wielu oczach. W tak wielu łzach.
- Miłość oparta na pożądaniu, chuci, czy najzwyklejszej chemii nie przetrwa nawet kilku lat. Wypali się szybko i pozostawi po sobie mdły smak goryczy. Ale popatrz na tych ludzi. Oni darzą się uczuciem, które przetrwa nawet śmierć. Czy trzeba ci większego świadectwa? - zapytał mnie Risaldo. Pokręciłem przecząco głową. Nie potrzebowałem już żadnego świadectwa.
Bóg jest miłością.

***

Mędrzec popędził ulicą. Zapadał wieczór, a wiedział, że nie ma wiele czasu. Musi znaleźć chłopaka, który Widział. Wiedział, że gra idzie o życie niewinnego dziecka, więc nie żałował nóg.
Patrząc na niego, można było donieść wrażenie, że nie był pierwszym.

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ

Opowiadanie ogólnie podoba mi się, chociaż nie tak, jak to pierwsze. I czy ma ono być jego kontynuacją? Bo tak mi wynika z treści... Aha, zauważyłam jeden błąd: "Nie wiedział czemu mówi to chłopcu w krótkich spodenkach i koszulką z Myszką Miki" - powinno być "w krótkich spodenkach i koszulce z Myszką Miki" Poza tym chyba wszystko ok, pisz dalej, bo masz talent

Jeśli jest to kontynuacja poprzednich części to pogratulować, bo zjada mnie ciekawość co będzie dalej. Jestem pod wrażeniem, szczególnie fragmentów o chorej dziewczynce-troszkę przypomina wątek z Constantina, ale czekam z niecierpliwością na dalsze części. Bardzo trafnie ujęta jest też prawdziwa i czysta miłość w wydaniu pary staruszków siedzących na ławce. W istocie jak się coś takiego widzi, to aż serce rośnie (Czy aby nie jest to napisane pod wpływem własnych obserwacji lub przeżyć?Pogratulować spostrzegawczości, pomysłu, wyobraźni, talentu i doboru słów!) Niestety jeszcze nie chwytam fragmentów z Aniołem Stróżem, ale jestem cierpliwy i zaczekam na dalsze opowiadania.
Moje wyrazy uznania!

Hm... odrobinkę, a nawet sporo tematyki religijnej, czyli Anioł Stróż etc. Świetny pomysł. Wiem, że były już filmy i książki o opętaniu, ale pomimo tego fragment wyszedł dobrze. Małe problemy z Shiftem [chyba dwa], czyli raz na początku zdania była mała litera 'p' i jeszcze jeden błąd, ale mniejsza o to... Czekam na ciąg dalszy. Masz talent!