W sumie opowiadanie napisałem już dawno temu i choć go nie lubię (nie wiem czemu) to przetrwało Wielkie Czystki Na Dysku Popka jak nazywam działania pewnego złośliwego wirusa... Cóż, postanowiłem zamieścić licząc na krytykę z Waszej strony - to ona sprawia, że stajemy się doskonalsi, a ze mnie taki masochista, że lubię jak mi ktoś wskazuje moje błędy

Protest


Nad łąką, w chłodnym powietrzu, unosiła się poranna mgła zakrywająca zielone trawy i niskie krzewy. Gdzieś, na granicy widoczności, rozpościerała się szerokim łukiem ciemna linia – granica lasu bukowego, do którego dzieliła Steve’a odległość nie większa niż czterysta metrów. Mniej więcej w połowie tej odległości stał pojedynczy kasztanowiec. Drzewo musiało rosnąć tu już kilkadziesiąt lat, bo osiągnęło wysokość ponad trzydziestu metrów, a jego szeroko rozłożone konary rozciągały się na kilkanaście. Patrząc na to samotne drzewo miało się wrażenie, że jest nim doświadczony, stary mędrzec, w którym drzemie wielka siła.
Choć powietrze nie było mroźne to dłonie Steve’a szybko zmarzły, więc schował je do kieszeni swojej lekkiej wojskowej kurtki. Żołnierz przyglądał się jak szybko znika mlecznobiała zasłona i chłonął każdy szczegół otaczającej go przestrzeni. Nie wiedział czy to sytuacja, w jakiej się znalazł czy może rześkie, poranne powietrze wyostrzyło jego zmysły, dzięki czemu widział, czuł, słyszał ze zdwojoną siłą, rozumował niezwykle jasno, doskonale znał swój przyszły, krótki los...
Usłyszał za sobą kroki stawiane na trawie, ale nie odwrócił się w kierunku źródła dźwięku – od razu rozpoznał chód swojego przyjaciela. Robert zawsze szybciej stawiał lewą nogę niż prawą, przez co śmiesznie się kołysał przy chodzeniu. Wysoki blondyn o dość szerokich barkach stanął obok Steve’a, wyjął z kieszeni spodni paczkę papierosów i wyciągnął ja w stronę kolegi.
-Zapalisz? – zapytał, dość retorycznie zresztą, bo wiedział, że kolega nie odmówi
-Jasne, a co mi innego zostało? – z goryczą w głosie odpowiedział ten średniego wzrostu mężczyzna o brązowych, smutnych oczach. On też nie oczekiwał odpowiedzi.
-Dziwne, że zawsze prosi się o papierosa, prawda?
-Chcesz mi wmówić, że ulegamy stereotypom? – przez twarz Steve’a przemknął jakby cień uśmiechu, a jego „wesołe zmarszczki” (jak nazywali je koledzy) na ułamek sekundy znów pojawiły się wokół oczu, które na moment wypogodniały – Cholera, całe życie tego unikaliśmy tego i na sam koniec szlag trafił filozofię „grunt to bunt”...
-Tiaa... – Robert zaciągnął się głęboko mocnym papierosem – Mieliśmy cholernego pecha, byliśmy już tak blisko... że też musieli nas wytropić... – zamilkł, a nie słysząc żadnej reakcji ze strony rozmówcy kontynuował – Boisz się?
-O Kathy i naszą małą Suzie... – wychrypiał przez ściśnięte gardło – Mam nadzieję, że dadzą sobie radę, że nie będą za często płakały po nocach... A ty?
-Liczyłem się z tym, że to się tak skończy – w końcu za ryzyko nam płacą, ale chyba jeszcze nie dopuszczam myśli co się za chwilę stanie...
W milczeniu dwóch przyjaciół, znających się od kołyski, patrzyło na rzedniejącą mgłę nie widząc jej. Obaj z pustym wzrokiem wbitym przed siebie czynili rachunek sumienia, przywoływali w oczach wyobraźni twarze najbliższych.
-Jeszcze dwa machy i zacznę palić filtr... – przerwał ciszę Robert
-Tak, u mnie to samo... To był najkrótszy papieros w moim życiu – Steve zaciągnął się po raz ostatni pozwalając by dym wypełnił jego płuca zanim go wydmuchał. Rzucił niedopałek na ziemię i zgniótł butem, Robert uczynił to samo.
Podeszło do nich dwóch żołnierzy, Robert i Steve uścisnęli sobie dłonie, każdy chciał jeszcze powiedzieć coś swojemu przyjacielowi, lecz żaden nie wiedział co. Ten uścisk, ich spojrzenia mówiły same za siebie – były ostatecznym przypieczętowaniem ich dozgonnej przyjaźni, prawdziwie braterskiej miłości, bez słów przekazali sobie wszystko, co chcieli powiedzieć... a nawet więcej...
Materiałowa opaska zasłoniła oczy Steve’a, a sam poczuł jak obcy żołnierz ciasno ją zawiązuje na jego potylicy. Łamanym angielskim uprzejmie zapytał czy nie za mocno... jakby miało to jakieś znaczenie...
Wyprostował się i podniósł głowę jak na musztrze, słyszał jak Robert cicho szepcze słowa modlitwy... On sam nigdy się nie modlił, teraz też nie miał zamiaru, jednak gdzieś w głębi serca poprosił Boga, jeśli taki istnieje, by zaopiekował się Kathy i ich małą Suzie. Żałował, że nigdy ich już nie zobaczy, ale jednocześnie był dziwnie spokojny...
Zdążył jeszcze usłyszeć komendę przygotowania do strzału i zacisnął szczęki.
Padł rozkaz.
Upadli żołnierze...

Szczerze mówiąc to zaskoczyło mnie to opowiadanie, szczególnie jego koniec. Bardzo zmyślnie przedstawiana, niewątpliwie tragiczna sytuacja, pomysł naprawdę oryginalny, gratuluję. Pomijając, że nic nie wiemy o żołnierzach, ani o misji, którą wykonywali, co również wydaje mi się nie istotne wobec sytuacji, w której sie znaleźli, to nie bardzo mam sie do czego doczepić. Ze sposobu zachowania tych wojaków, wnioskuję, że byli doskonałymi zawodowcami, nie jeden raz zaglądającymi śmierci w oczy. Jedno tylko nie daje mi spokoju, ten tytuł. Możesz mi wytłumaczyć, skąd Protest?? Mnie osobiście aż ciśnie się Ostatnie chwile.

Zdaję sobie sprawę, że prawdopodobnie źle dobrałem tytuł, bo nic nie mówi czytelnikowi, niemniej jest to na tyle osobiste, że stanowi mój prywatny protest przeciw rozstrzeliwaniu żołnierzy przez wroga bez sądu wojennego. Pewna bliska mi osoba od prawie 30 lat ma na Bliskim Wschodzie "nieoficjalny" wyrok śmierci, przeprowadzono już trzy ataki na tą osobę tu w Polsce, a tam jego oddział odbił go dosłownie w ostatniej chwili, kiedy już ręcznikowcy stwierdzili, że nic im nie powie, więc trzeba zabić. Stąd "Protest".