Dziękuję za słowa krytyki, bardzo mi miło, że moje wypociny kogoś zainteresowały 
Niewidzialna:
Zabieg z zaimkami był celowy; nie wiem, czy ktoś to zauważył, ale tekst ma dwóch narratorów i, co za tym idzie, dwóch adresatów. Zostało to zaakcentowane akapitami i właśnie owymi zaimkami ^^ Pierwszy z narratorów zwraca się do narratora części środkowej, który staje się równocześnie odbiorcą. Drugi z adresatów jest bohaterem pośrednim, pojawia się jedynie we wspomnieniach tego pierwszego - bo już nie żyje. To na narratorze części środkowej ma się skupiać uwaga czytelnika, to jego uczucia i przeżycia są najważniejsze. Narrator części pierwszej i drugiej to jedynie obserwator z zewnątrz, taki właśnie jak ja, który zarysowuje sytuację, podsumowuje ją, wyciąga wnioski, formułuje pewne prawdy. Jakby chciał pokazać swojemu odbiorcy - narratorowi drugiej części, że jest z nim, stara się go zrozumieć, pomóc przetrwać w tych ciężkich chwilach - chociaż jest tylko nieznaną mu anonimową osobą.
Pisząc zaimki wielką literą chciałam podkreślić wyjątkowość i wielkie przywiązanie narratora cz.II do swojego przyjaciela; ukazać, jak wielkim ciosem jest dla niego śmierć tej bliskiej mu osoby.
A literówki, jak to literówki, prześladują, jak słusznie zauważyłaś, chyba każdego ^^ [czy wspominałam już, że nienawidzę kretyńskiego alt'a i shift'a? ;p]
Heav:
Dziękuję, będę się starała eliminować błędy i dążyć do doskonałości Pozdrawiam również ^^
irmincia:
Tak, zabrał go czas, który zależnie od punktu widzenia może być przyjacielem lub największą obawą i wrogiem człowieka. Dla bohatera mojego opowiadanka niespodziewanie przeistoczył się z tej pierwszej postaci w drugą, zadając mu tym wiele bólu i cierpienia. A jego przyjaciel... jeśli chodzi o to, to zginął w wypadku samochodowym. Od tego momentu czas przestał istnieć...
Namotałam jak jasny gwint, ale mam nadzieję, że da się zrozumieć, o co mi chodziło ;P
|
