Witam wszystkich. Jestem tutaj nowy i bardzo się cieszę, że znalazłem dział z twórczością użytkowników. W związku z tym zamieszczam jeden ze swoich starych wierszy. Jestem ciekaw waszych opinii.

WIERSZ ANTYMIŁOSNY
Zwróć mi imię, co z tysiąca słów
Oddaj duszę, co z miliona kłów
O łaskę błagam, miłosierne spojrzenie
Bym wydać mógł ostatnie tchnienie
Mój czas, co zabrałaś ukradkiem
Moje myśli, co skaziłaś światłem
Uwięzione wszystkie kawałki duszy
Zranione ciało nie może się już ruszyć
Jestem niewolnikiem twych gorących dłoni
W ich objęciach leżę skulony
Nawet przez zamknięte oczy widzę twoją twarz
I sam nad sobą pełnię straż
Rzucony na pastwę twej miłości
Więzień, co pilnuje własnych kości
Przestań istnieć! – bardzo cię proszę
W pokornym geście ręce wznoszę
Chcę być wolny jak tęczowy ptak
I żyć jak on – właśnie tak!

Dusza z kłów? Ja mało romantyczny jestem, ale to jakoś do mnie nie trafia i sprawia wrażenie wymuszonego, by się rymowało ze "słów". Dalej, nie można chyba leżeć w objęciach dłoni... Rąk/ramion - tak, dłoni - chyba nie.

Ogólnie, niestety, z jakiegoś powodu mnie akurat ten wiersz nie przekonuje. Może ze względu na brak rytmu, jednakiej ilości sylab w każdym wersie... No i choć widać tu chęć rymowania AABB, to nie wszędzie to się udaje (ukradkiem-światłem, dłoni-skulony).

Ale mną się nie przejmuj, ja zazwyczaj jestem na nie