swego czasu zajmowała się
pukaniem do drzwi
jednych
starannie wyselekcjonowanych

Drzwi

urzekły ją
dębową tajemnicą
skrywanego wnętrza
niezłożoną obietnicą

pukała

czasem odpowiadało
lakoniczne skrzypnięcie
czasem dźwięk
stóp na posadzce
raz nawet
otwarły się
szczeliną
na
m
g
n
i
e
n
i
e

- Chwilo trwaj
jesteś piękna

i
nastało
Piekło
ciszy
absolutnej

pukajcie
a i tak nie otworzą wam

adaptacja do nowej rzeczywistości
przebiegła pomyślnie
usunięto kawałek
Duszy
zmieniony martwiczo
szybko też
obrosła grubą tkanką
Obojętności

Zazwyczaj komentuję tylko dwa rodzaje wierszy: te wyjątkowo dobre i te wyjątkowo okropne.
Ten wiersz zasługuje na komentarz ... bo jest dobry. Podoba mi się Twój uczuciowy, ale bardzo logiczny styl pisania.
Z drugie strony dobrze, że wystrzegasz się nadmiernego patosu (gdy czytam taką patetyczną twórczość ogarnia mnie zażenowanie).

Mimo, że piszesz w trzeciej osobie, domyślam się (może niesłusznie - zgaduję), że piszesz o sobie.
Czytałem Twój poprzedni wiersz i zachęcam - pisz więcej.

Ach, a już się wystraszyłam, że wyjątkowo okropny .

Dziękuję za ten przychylny komentarz. Mnie również żenuje patos, zwłaszcza gdy pisze się o rzeczach zwyczajnych, powszechnych. Niektórym twórcom wydaje się, że ich uczucia są wyjątkowe i niepowtarzalne - pewnie z tej zbytniej atencji wynika pewna groteskowość.

Dla mnie umieszczanie swoich wierszy na forum jest takim trochę odsłanianiem się. Wystawianiem na pokaz swoich uczuć i myśli. Każdy wiersz staram się dopracować tak, aby opowiadał treść, którą chcę przekazać. Żeby każde w nim słowo było znaczące i żeby był "żywy" poprzez zawierane emocje. Czasem piszę o sobie, czasem o swoich obserwacjach, ale zawsze temat jest mi bliski. Jak bowiem zakląć w słowa uczucie, którego się nie odczuwa?

Piękny wiersz pozostawiający szerokie pole do interpretacji. Mam takie wrażenie, że każdy - przefiltrowując treść przez siebie - odczytuje go inaczej. Najbardziej jednak urzeka mnie wewnętrzna melodia wiersza (jego urzekająca lekkość), świetnie współgrająca z treścią. W ostatnim wersie jakby przyśpiesza i nabiera ciężkości, co również uznaję za słuszny zamysł autorki.
Jedyne, co mnie wyrwało z rytmu i wydało fałszywą nutą, to zbyt nachalny (nie pasujący do subtelności wiersza) rym tajemnicą-obietnicą.

Rym ten jest niezamierzony. Powiem więcej - do tej pory nie uświadamiałam sobie, że on tam w ogóle jest. W sposobie w jaki ja czytam ten wiersz, ten rym nie wybrzmiewa i dlatego dla mnie on po prostu nie istniał.