Tak trudno jest dorosnąć
przekłuwać zardzewiałą igłą marzenia
poczuć zimno ołowianych żołnierzyków
zapomnieć o śmierci


Tak trudno jest zdziecinnieć
gonić wiatr w szczerym polu
spać nago pod gwiazdami
wierzyć w anioły


życie to czas przemija
można wyryć w sercu równania reakcji wierząc
ze to chemia
można udawać kolorowe wiatraki będące uschniętymi
patykami




lecz każde brzmienie zegara
będzie głosiło ze nie staliśmy się
ani dziećmi ani nawet dorosłymi






Z dedykacja dla tych ktorzy zawsze sa obok

Na początku myślałam, że to biały wiersz, ale dedykacja mówi mi, że po prostu 'Alt' i interpunkcja się kłaniają! Temat - w porządku. Dorastanie, rzecz powszechna i znana. Napisane w sposób marzycielski. Zauważyłam, że autor lubi bujać w chmurach (i dobrze!) i bardzo chce być dzieckiem (lub zostać dzieckiem, to już kwestia interpretacji). Hm... też chciałabym zawsze być dzieckiem. Ładnie, ładnie...