Idę drogą, razem z Tobą wciąż tą samą, nieodkrytą.
"Chodź pokaże Ci mój Kościól" mówisz do mnie
zasłanaijąc ręką oczy. "Już, tak szybko?" odpowiadam
głosem cichym, skromnym.

W Twym Kościele zachmuranym, pełnym obaw, pytań
bładzisz sama, szukasz wiary, wiary choćby zakonnika.
To ten Kościół, koło domu, ten na czele
zasłonił Ci wiarę, tak bywa w Kościele...

Wnet zza ołtarza wychodzi postać znakomita,
postać chłopca, znajomego, lecz twarz jest zakryta
Pod koszulą jego mały krzyż jest skryty
W Jego sercu napis K.... jest wyryty

Nic tu nie pasuje do siebie. Zbitek przypadkowych słów, bez namysłu nad znaczeniem całości.
Co to jest "zachmurany Kościół"? Jak ktoś może być znajomy, a jednocześnie nie wiadomo kto to jest?

Po co tyle taniego pseudomistycyzmu? Nadużywanie wyrazów "skryty", "zakryty", "nieodkryty"?
Czemu to wszystko takie tajemnicze i niejasne? Moja diagnoza: żeby usprawiedliwić bełkot.
Podsumowująć: w treści ubogie, w formie równie tragiczne.