spotkałam człowieka
siedział na schodach
w zimowym słońcu
grzał ręce
oddechem sinych ust
uśmiechnął się do mnie
ciepłymi oczyma
które życzyły szczęścia
poznałam człowieka

W tym wierszu moim zdaniem brakuje przecinków.
Dałbym je w miejsca takie jak "...na schodach,..."; "...grzał ręce,..."; "...do mnie,..."; "...życzyły szczęścia,..." .
Wtedy, by ten wiersz jakby został podzielony na jaśnie wyrażone myśli.
Wiersz może opisywać spotkanie autora z bezdomnym, który mimo nie posiadania swojego miejsca zamieszkania i tak nie stracił pogody ducha.

Ja bym nie wstawiała interpunkcji. Dla mnie jest dobrze tak, jak jest. Zwłaszcza, że wybrane przez Ciebie, Bilu, miejsca na wstawienie przecinków chyba nie są najszczęśliwsze. Gdyby umieścić tu jakiekolwiek znaki, to będzie to kilka kropek i jeden przecinek przed słowem "który". Brak interpunkcji pozostawia większą dowolność interpretacji.
Dla mnie wiersz wskazuje na różnicę między spotkaniem, a poznaniem człowieka. Poznanie kogoś wymaga interakcji - coś jak trzecia zasada termodynamiki Newtona. -> Akcja powoduje reakcję. Człowiek na schodach uśmiechnął się (akcja) i to musiało wywołać reakcję. Ile jest w naszym życiu spotkań pt. "cześć-cześć"? Ilu jest takich ludzi, z którymi nie zamieniliśmy więcej ani zdania?
Może to nadinterpretacja, ale przecież każdy w wierszu widzi coś innego.