Plugawą wodą święcony Aniele,
Czy pragnę aż tak wiele?

Spadam…

Do lochów potępionych za żywota strącony,
Przez złowieszczych bliźnich odtrącony.

Cierpię...

W melodii daremnych chórów wzniesiony,
Wewnątrz przeklętego łona skrwawiony.

Oddycham…

W zachłannej mgle skażony
Za grzechy winnych bez końca karany

Tonę…

Na drodze, niegdyś zwanej Śmiercią zwabiony,
Przez nikczemne wichry ukąszony.


Wzywam cię, Aniele...


by Nelo_Angelo
z Tomu: Krzyż Pański Nad Wodą Zmąconą

Rymy. Musisz się zdecydować, albo piszesz do rymu, albo zupełnie sobie to odpuszczasz, bo komicznie wygląda takie przejście z jednego do drugiego, potem urwanie i znów rymy.
Co do samej treści, to pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasunęło, to Lucyfer. Z pewnością Twoje intencje wędrują w zupełnie innym kierunku, jednak oddziaływanie wiersza na mnie samego jest właśnie takie, a nie inne.
Bardzo podoba mi się:

To dla mnie istny punkt kulminacyjny. Smutne, aczkolwiek budzące współczucie.

A mi się podobają te wstawki między strofami. Nadają całości specyficzny klimat. Gdy cztyam dwa rymujące się wersy to przyspieszam tempo a wyrazy łączące wszystko w całość sprawiają, że zwalniam, wybijają z rytmu. Zmuszają do zastanowienia. I dlatego wiersz mi się podoba, choć nie do końca go rozumiem. Skojarzenie z Lucyferem myślę, że jest bliskie, ale ja raczej byłbym skłonny do skojarzenia z grzesznikiem albo zagubionym człowiekiem.

Naprawdę trafny odbiór ja mam to do siebie, iż najczęściej piszę o ludziach pokrzywdzonych przez los, zagubionych, grzesznych również. Piszę też o sobie, ale tylko niekiedy, bądź przedstawiam sytuacje, które mnie osobiście intrygują.

Bardzo się cieszę, że podobają Ci się moje wiersze