Samotnie stojąc na wodzie niczym Chrystus
Spoglądam na ten świat z całkiem innej strony
Ten świat jest mój, z resztą – żaden nie wasz
Nie potraficie go dostrzec...
Wasz świat jest ubogi, jak to ciało, które tuli się
W objęciach śmierci, Pani tegoż jeziora
Skulone wiecznie, unoszące się w nieskończoność
Niby takie normalne, a niezwykle tajemnicze
Nikt go nie podniesie, do grobu nie pochowa
Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani
Wasz świat jest jasny, niczym promień, który pada
Na srebrzystą trawę, rozgoryczoną przez księżyc
Ziele szepczące pod nosem swe ciche pieśni
Niby takie normalne, a niezwykle tajemnicze
Nikt nie wysłucha jej pieśni, zatka uszy
Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani
Wasz świat jest brzydki, jak te drzewa, które płaczą
Każde inne, każde szkaradne, po cóż je kochać?
Szlochające wiedźmy, nikomu z was nie przypadną do gustu
Niby takie normalne, a niezwykle tajemnicze
Nikt nie pocieszy prawdziwe niewiasty, skażone bólem
Jesteście skazani na piekło tajemnic
Tak, jesteście na nie skazani
Jeśli możesz Naturo powiedz sama
Czyż ludzie naprawdę nie doceniają Twej urody,
Czy też zostałaś odstawiona w zapomnienie?
Przez świat zwyczajny, z pewnością
W moim świecie na zawsze pozostaniesz
Zaufaj mi...
Zaufaj...
by Nelo_Angelo
------------------------------
To jest taka mała refleksja nad sentymentem
Nie jest to łatwy utwór, ostrzegam
