maleństwo
piękne niewinne radosne
tylko dać mu jeść
tylkko pozwolić mu spać
i matkę

przedszkolak
uśmiechanięty cały w błocie
tata kupił nowe klocki

potem szkoła
jest prymusem
dyplom
studia

spełaniają się marzenia
ołatarz
on i ona
nie ma większego szczęścia

życie
wspólnie zawsze razem
w szczęściu i biedzie
nieprzespane noce
pierwsze zmarszczki
życie

starość
laska w ręce zgarbione plecy
tylko dać jeść
tylko pozwolić na sen

Całkiem udany przekrój przez życie człowieka. Zastanowił mnie niemal identyczny opis maleństwa i starości. Trafne spostrzeżenie autora:) w ten sposób podkreśliłaś, że nasze życie zatacza wielkie koło. Jesteśmy jak Oroborus ale... czy na pewno?


życie to parada sprzeczności

życie to jeden wielki paradoks

Podoba mi się, interpretowałbym to również tak jak phobos92, ale zwróciłbym uwagę na fakt, że przedstawiasz życie jako schemat. Jakby było już z góry zaprogramowane, jak mamy je przeżyć. Żadnych wyłamań, wszystko zgodnie z planem: dorastanie, nauka, ślub, praca, emerytura, koniec. I powielamy schemat, powtarzając błędne koło, a przecież życie to nauka, to parcie do przodu, to droga do gwiazd..