Cel stał się celem
istnienie istnieniem...

Człowiek jednostką,
jednostka ciałem,
ciało towarem,
towar życiem,
życie nocą,
noc grzechem,
grzech strawą,
strawa ciemnością,
ciemnośc otchłanią,
otchłań wiecznością,
wiecznośc pragnieniem,
pragnienie tęsknotą,
tęsknota nadzieją,
nadzieja głupotą

głupota celem...

Tak właśnie wyglądają czasami koleje losu. To co ma początek ma też koniec i znów początek. Zarówno ludzkie uczucia, jak również świat, którego człowiek jest częścią, krąży nieustannie, a zmienność i powrót są celami samymi w sobie. A może tylko środkiem do celu?
Wydaje mi się, że bardzo dobitnie wiersz oddaje tę właśnie ideę. Kolejność następujących po sobie pór roku, ich cykliczność, nic się nie kończy i nic się nie zaczyna, wszystko ma ciągłość. Najgorzej jest znaleźć się pośrodku, bo wówczas nie wiadomo, gdzie koniec, a gdzie początek. Może właśnie dlatego mądre głowy mają taki problem ze znalezieniem początku czasu?