tańczyła
ubrana w piękną
białą sukienkę
zachwytu

była
nieskazitelną formą
ascezą ruchu
wyniosłością plastiku

tańczyła
zawsze na życzenie
zawsze jak jej zagrali
a zawsze grali tę samą melodię

była
tańcem
igraszką
igrzyskiem

spoczywa
w milczącej pozytywce
pokrytej warstewką nieistnienia
na zakurzonym strychu

skazana
na wieczność

Bardzo mi się ten wiersz podoba. Po pierwsze - napisany lekko i z wdziękiem.
Po drugie - powiódł moje myśli i skojarzenia w kierunku malarstwa Degasa.

Niezwykłe, to znaczy może nie tyle niezwykłe, co po prostu nie spodziewałam się... Czego? To właśnie Degas i jego obrazy z tancerkami był dla mnie inspiracją.