Ja nie umiem czytać, kiedy jestem zestresowana, albo niezadowolona - w tym znaczeniu czytanie nie jest dla mnie w żadnym wypadku oderwaniem się od rzeczywistości. Z drugiej strony, kiedy czytam, nie bardzo jest ze mną kontakt, bo przestaję zauważać co dzieje się dookoła mnie. Bardzo nie lubię, kiedy ktoś mi przeszkadza w czytaniu - tak samo zresztą jak w każdej innej rozrywce - słuchaniu muzyki, oglądaniu filmów, rysowaniu, robieniu na drutach i wielu innych. A czytam dla rozrywki właśnie - dla przyjemności z obcowania ze słowem, językiem, dobrze opisaną i zaplanowaną akcją; dla nauki trochę też (bardzo lubię książki popularno-naukowe i naukowe, uwielbiam słowniki i encyklopedie), ale i ta nauka jest w tym wypadku rozrywką...
I - w nawiązaniu do wypowiedzi gosik.21 - nie czuję, żeby życie przeciekało mi przez palce. Nie uciekam w lekturę od życia, tylko robię sobie przyjemność. Owszem, wolę poczytać w domu, niż spotkać się w pubie ze znajomymi, ale nie dlatego, że wolę fikcję, tylko dlatego, że nie znoszę duchoty, śmierdzących papierosów i ogłuszającej muzyki w pubach. Może trudno w to uwierzyć, ale realne życie satysfakcjonuje mnie w zupełności - nie muszę od niego uciekać. Zresztą nie mogłabym sięgać po książkę, tylko wtedy, kiedy naprawdę nie mam nic do zrobienia, bo od jakichś 15. lat taka sytuacja się nie zdarzyła, a ja naprawdę uwielbiam czytać i 15. lat bez książki bym nie zniosła...
