Jestem ateistką, raczej nie jestem przesądna, w duchy też raczej nie wierzę, ale jednak dobry horror lubię przeczytać. Najlepiej, żeby zostawiał jakieś niedopowiedzenia, poczucie niepewności. Muszę przyznać, że znalezienie takiej pozycji to nie lada sztuka. Albo lektury są miałkie i bez wyrazu, albo po prostu śmieszne.
Swego czasu czytałam zaciekle Mastertona, jednak czegoś mi w jego książkach brakowało, więc przerzuciłam się na Kinga i wydaje mi się, że był to dobry wybór. Historyjki Mastertona były mało straszne, niewiarygodne i z czasem mi się znudziły. Za to powieści Kinga to dla mnie kwintesencja horroru, to czego wymagam i co pozwoliło mi odnaleźć ukryte we mnie lęki (kiedyś też myślałam, że nic mnie nie przeraża-myliłam się i to bardzo). Wszystko dzięki temu, że King odwołuje się do lęków pierwotnych, znanych z dzieciństwa. Dzieci nie boją się opętania przez złe duchy. Ich strach wzbudza ciemność, dziwne stwory z szafy, którymi straszą nas babcie. Na tym swe historie opiera Stephen King i za to wielkie mu dzięki
.
Chyba jestem zbyt racjonalistycznie nastawiona do życia i tracę ten dreszczyk emocji.
Brakuje emocji, trzeba ich dostarczyć w inny sposób.