Tom ten zawiera prawie wszystko, co przetrwało ze spuścizny Jerofiejewa, ze słynnym poematem „Moskwa-Pietuszki” na czele. Mamy więc także tekst sztuki „Noc Walpurgii”, notatki szkice, eseje, listy i obszerny ostatni wywiad z autorem. Część z tych tekstów to utwory publikowane po raz pierwszy w języku polskim. Ten tom musi mieć każdy miłośnik twórczości wynalazcy koktajlu „Łzy komsomołki”. Tym, którzy do tej pory nie mieli szczęścia zapoznać się z dziełami Jerofiejewa, mogę powiedzieć, że to najciekawsze radzieckie odkrycie literackie. Celowo piszę radzieckie, gdyż autor ten jest kwintesencją homososa, na dodatek zdawał sobie z tego sprawę i potrafił obserwować cechy charakterystyczne tego typu zarówno u siebie, jak i u innych. Dla mnie najciekawszym odkryciem są dwa teksty z tego tomu: „Wasylij Rozanow oczami ekscentryka” oraz „Moja maleńka leniniana”. Z tekstów tych wyłania się trochę mniej znany Jerofiejew, bystry i inteligentny człowiek, wręcz złośliwy krytyk i filozof. Zadziwiające są także jego listy do siostry, z których wyłania się obraz codziennej egzystencji autora, jego zmagań z chorobą oraz ubóstwem, co może się wydawać dziwne, wziąwszy pod uwagę publikacje na całym świecie oraz inscenizacje jego sztuki, które powinny mu przynosić dość godziwe środki do życia, ale niestety tak się nie stało. Lektura tych stron na pewno pozostawi trwały ślad na psychice każdego czytelnika, który odważy się po nią sięgnąć. Polecam gorąco.