Waldemar Łysiak (ur. 8 marca 1944 w Warszawie) (używał pseudonimów literackich Valdemar Baldhead, Archibald, Mark W. Kingden, Rezerwowy Ł.) – pisarz i publicysta, napoleonista. Ukończył w 1968 Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, studiował następnie historię sztuki na Uniwersytecie Rzymskim. Obronił na Wydziale Architektury PW pracę doktorską pt. "Doktryna fortyfikacyjna Napoleona". Wykładał historię kultury i cywilizacji na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Pierwszymi wydrukowanymi utworami (1972) są dwie nowele marynistyczne: „Spowiedź galernika” i „Misja korsarza” pierwszą powieścią „Kolebka”.
Jego najbardziej znanymi książkami są utwory o tematyce napoleońskiej. „Szuańska ballada”, „Szachista”, „Francuska ścieżka”, „Empirowy pasjans”, „Cesarski poker”, „Flet z mandragory” oraz zbiór opowiadań „W”.
W. Łysiak jest też autorem cyklu– „Dobry”– „Konkwista”– „Najlepszy” –„Najgorszy”. Każda z tych pozycji jest osobnym utworem, lecz łączy je tematyka i bohaterowie. Jest także autorem ośmiotomowego ilustrowanego przewodnika po malarstwie „Malarstwo Białego Człowieka”.
Wydał też trzy publikacje o charakterze publicystycznym – „Stulecie kłamców”, „Rzeczpospolita kłamców” – „Salon” i dwuczęściowy „Alfabet szulerów”. W nich przedstawia swoją wizję historii oraz polityki ostatnich lat. Oceniani są w nich negatywnie politycy z grupy A.Michnika i J.Kuronia. Calem ataków pisarza stali się też polscy laureaci nagrody Nobla – W.Szymborska i Cz. Miłosz, których antypolonizmu dowodził m.in. wyborem cytatów. Wynikiem napisanych przez W.Łysiaka książek są liczne krytyczne publikacje dezawuujące stawiane przez pisarza tezy.

Wydany w 1980 roku Szachista jest powieścią historyczną, której tematem jest zamach na Napoleona. Zamach zaplanowali torysi pod przywództwem Roberta Castlereagha, ma go przeprowadzić grupa śmiałków. Zostają oni zwerbowanymi przez angielskiego dandysa (pra przodek 007 ?) i pod jego kierownictwem podejmują się tego niebezpiecznego zadania. Walcząc z kontrwywiadem francuskim przemierzają Europę by dokonać swojego zadania. W powieści tej przypominającej utwory płaszcza i szpady oraz powieści z 007 występuje wątek polskimi.
Jest ona opisaną z werwą historią z dynamiczną akcją z jej częstymi zwrotami. Niestety książkę tą czyta się jak scenariusz składający się z dialogów i z opisów akcji. Moim zdaniem postępowanie bohaterów jest bardzo słabo psychologicznie umotywowane. Opisywani przez autora uczestnicy takiej „ gry” na pewno by nie kierowaliby się poczuciem honoru i przyzwoitości. Tam gdzie walka idzie o władze i związane z tym profity „psy wojny” zagryzają się.
Mimo to książkę czyta się jak pasjonujący romans awanturniczy, czytelnik po jej skończeniu zastanawia się, ile jest prawdy w rewelacjach pisarza. Jest to, więc najlepszy dowód ze autor potrafił zainteresować czytelnika swoją wersją historii.

Szachista (Warszawa 1980, Kraków 1982, 1989) str. 343

Moja ocena w skali 10 wynosi 5.