Harlan Coben ur. 4 lutego 1962 roku w Newark, New Jersey.
Laureat trzech najbardziej prestiżowych nagród literackich w kategorii powieści kryminalnej, w tym najważniejszej – Edgar Poe Award.
Za sprawą „Nie mów nikomu”, thrillera wydanego w 2001 roku ( zekranizowany w 2006 ), który natychmiast stał się bestsellerem w USA i w Europie, zdobył światową sławę i miano „megagwiazdy współczesnego thrillera”. Jest przyrównywany do Agathy Christie i Roberta Ludluma.
Inne tytuły H. Cobena to (m. innymi):
„Bez pożegnania”, „Jedyna szansa”, „Tylko jedno spojrzenie”, „Niewinny”, „Bez skrupułów” , „Krótka piłka”, „Jeden fałszywy ruch”, „Najczarniejszy strach”, „Bez śladu”, „Obiecaj mi”
„Niewinny” – w tłumaczeniu Zbigniewa A. Królickiego
Dwudziestoletni student Matt Hunter, spokojny, poukładany, z marzeniami, zupełnie niespodziewanie- również dla siebie- przyłącza się do bójki, podczas której, w panice, zaciska dłonie na szyi innego młodego (też, dobrze zapowiadającego się) chłopaka.
Padają na chodnik, Matt słyszy trzask, odgłos uderzającej o krawężnik głowy, dźwięk, którego nigdy nie słyszał a który, już na długo go nie opuści.
Nie zamierzał zabić.
Proces, więzienie – cztery długie lata.
I próba powrotu do normalnego życia.
To prolog.
Akcja zaczyna się dziewięć lat później, kiedy to, w życiu bohatera wszystko zaczyna się układać. Matt ma piękną żonę, spodziewają się dziecka, planują przeprowadzkę do lepszego domu, w dobrej dzielnicy... i wtedy, dzwoni telefon, wideotelefon…
Równolegle, pojawia się kilka opowieści o ludziach i miejscach, pozornie nie mogących mieć z Mattem żadnego związku; bardzo zagadkowe morderstwo zakonnicy, nieoczekiwane - „czarnego charakteru” , wyreżyserowane - policjanta.
I ludzie, wiele postaci, których postępowanie determinuje przeszłość.
Napięcie jest stopniowane, wątki zapętlają się niespodziewanie, czasami zaskakują.
Czyta się dobrze, historia wciąga, chociaż, miejscami robi się bardzo melodramatycznie, ale dla mnie był to moment na refleksje, przez wyciskacz łez, żeby nie zgubić wątku, przebrnęłam, zadumana nad zdaniem ( umieszczonym na okładce książki), że „od przeszłości nie ma ucieczki”…
Polecam tę książkę, podobało mi się stopniowane napięcia i elementy zaskoczenia.
Wielowątkowa fabuła powodowała, że czytając nie sposób się nudzić.
Każda z występujących postaci jest ciekawie, chciałoby sie powiedzieć "dogłębnie" przedstawiona, tak, że motywy jej postępowania stają się jasne, chociaż, nie zawsze są do zaakceptowania.
To, że w pewnym momencie staje się bardzo melodramatycznie, nie musi być wadą/przeszkodą.
Dla mnie było zbyt łzawo, ale dobrze wiem, że inni czytelnicy mogą to wziąć nawet za zaletę
I na koniec, naprawdę nie sposób przejść przez tę opowieść bezrefleksyjnie. Napisana jest tak, że zmusza do zadumy
nad przeszłością "od której nie ma ucieczki".
Jednak polecam
W skali: jeden – pięć, ja, oceniam książkę na: cztery