„Powroty” Danuty Pasieki to poezja niezwykle subtelna a mimo to dosadna – między słowami. Dużo w niej kobiecej spostrzegawczości, zadumy, inspiracji filozofią, religią.
Autorka doskonale uchwyciła wątek przemijania, które jest nieodłączną cechą naszego bytu. Przemija czas, przemija nasze życie. Jedne rzeczy się kończą, inne zaczynają. Jednak to wszystko sprawia, ze człowiek jest bardziej doświadczony. Poezja poetki to wypadkowa różnych pytań: egzystencjalnych, dotyczących śmierci, strachu, naszych ziemskich wędrówek. To właśnie śmierć pojmowana jest według autorki, jako jeden z podstawowych elementów egzystencji, która wpływa na świadomość każdego człowieka.
Charakterystyczne w jej wierszach jest to, że śmierć uważana jest za przepustkę do raju, ale jednocześnie stanowi też wielką tajemnicę. W wierszach Danuty Pasieki wiele jest również mowy o podróżach rozumianych jako wyprawy w głąb siebie w celu samopoznania lub przeciwnie, mogących być ucieczka od problemów i wewnętrznych rozterek. Każda, nawet najdalsza podróż kończy się powrotem do domu, tak jak życie kończy się śmiercią. Według autorki, to właśnie życie jest ciągłym wędrowaniem, poszukiwaniem nowych horyzontów, poznawaniem siebie i innych.
